فیلم «زندگی خصوصی» به‌نویسندگی اصغر نعیمی و کارگردانی محمدحسین فرحبخش ، داستان زندگی شخصیتی به نام ابراهیم کیانی را بازگو می‌کند که پس از کنار گذاشته شدن از مناصب اداری، در زندگی تغییر رویه می‌دهد و سرانجام در پایان، زن دوم خود را با گلوله می‌کشد.
تصاویر هانیه توسلی و فرهاد اصلانی در این فیلم را می بینید.
این فیلم سال ۱۳۹۰ روی پرده رفت اما پس از مدتی کوتاه، مجوز نمایش‌اش لغو شد.
یادداشت اینستاگرامی عجیب زندگی خصوصی
اصغر نعیمی، نویسنده «زندگی خصوصی»، در یادداشتی اینستاگرامی مدعی شد، داستان این فیلم، پس از ۸ سال، به شکلی واقعی به اکران درآمده است.
اشاره او به ماجرای قتل همسر محمدعلی نجفی است که دیروز در تهران کشته شد.
اصغر نعیمی، نویسنده فیلمنامه فیلم سینمایی «زندگی خصوصی» در واکنش به داستان زندگی محمدعلی نجفی در اینستاگرام نوشت: «بیش از یک سال از عمر من صرف نوشتن فیلمنامه «زندگی خصوصی» شد. مایل بودم فیلمی بسازم که روایتی صریح از ذبح آرمان و عقیده در محضر مصلحت‌گرایی، قدرت‌طلبی و منیت‌ها باشد و مسیر انحراف در انقلاب را نمایش دهد.
در فیلم و طی فصلی که میان «حاج داوود»؟ انقلابی آرمانگرای به حاشیه رانده شده -با ادای دینی به زنده نام حاج داوود کریمی- و ابراهیم کیانی می‌گذرد پرسشی اساسی مطرح می‌شود: «ما انقلاب کردیم که دین و اخلاق را حاکم کنیم، پس چه شد که به این جا رسیدیم؟»
مخالفت ارشاد
آن زمان وزارت ارشاد دولت احمدی نژاد صراحتا با ساخت فیلم توسط من مخالفت کرد، طبق روالی نانوشته من در دایره‌ای نبودم که سازنده چنین فیلمی با این مضمون باشد، ناچار برای اینکه فیلم ساخته شود و حرف فیلمنامه زمین نماند، آن را واگذار کردم و «زندگی خصوصی» شد آن چه دیدید.
اما فیلم حاصل هم تحمل نشد، چون بدون تعارف، چپ و راست، اصولگرا و اصلاح طلب را، در خارج کردن انقلاب از مسیر اولیه و گرفتار ولع قدرت شدن، به یک اندازه مقصر و شایسته شماتت میدانست و به هیچ جریان سیاسی باج نداده بود.
جنایت و قتل همسر دوم در «زندگی خصوصی» تمثیل و دستاویزی بود برای نمایش انحطاط و سقوط جریان های سیاسی که خود را توجیه می کنند و مجاز می‌دانند که اخلاق را و حتی دین را قربانی هم کنند.
گلوله‌ای که ابراهیم کیانی در فیلم به شقیقه همسر صیغه‌ای خود شلیک می‌کند قرار بود نمادی از خشونتی باشد که زیر پوست منش سیاسی ما همیشه حضور دارد و به وقت لزوم سبع و بی رحمانه خود را نشان می‌دهد، قلع و قمع می‌کند و مانع را به هر قیمت از سر راه بر می‌دارد.
دیروز در آپارتمانی واقع در سعادت‌آباد این خشونت جلوه‌ای حقیقی یافت و گلوله‌هایی، نه تمثیلی، که حقیقی زنی -یک همسر و مادر- را به قتل رساند. به قول دوست خوش ذوقی: «زندگی خصوصی بعد از سال‌ها توقیف، دیروز سرانجام اکران شد.»
حال منتظرم ببینم آن‌ها که آن زمان دست در دست هم و متحد مانع نمایش فیلم «زندگی خصوصی» شدند و آن را از پرده پایین کشیدند، آیا امروز می‌توانند این حقیقت تلخ و موحش و این بازتاب صریح خشونت آمیخته با منش سیاسیون را هم سانسور کنند.»
