به گزارش وقت صبح به نقل از مجله دلتا؛ اینجا آخر دنیاست. این بهترین روایت برای روستای گراگی است؛ روستایی در ۱۰۰ کیلومتری شرق چابهار و نزدیکی مرز پاکستان که محرومیتش بی‌همتاست.
محلی‌های دشتیاری می‌گویند روستاهای محروم سیستان و بلوچستان در برابر گراگی‌ها پادشاهی می‌کنند. ۵ کیلومتر جاده فرعی خاکی برای رسیدن به آن را باید پیمود؛ جاده‌ای که تا همین چند ماه پیش اصلاً وجود نداشت و اهالی برای رسیدن به روستا باید به کوه و دشت و کمر می‌زدند.
بیشتر بخوانید: عجیب ترین روستای ایران که به زن سالاری شهرت دارد
خانه اهالی روستای گراگی
گراگی در بخش دشتیاری قرار دارد. خانه‌های اهالی گراگی از گل و چوب و کپر درست شده است. این منطقه در برخی ماه‌های سال رکورد گرم‌ترین منطقه کشور را در آمارهای هواشناسی می‌زند. ۲۰۰ نفر مرد و زن و کودک در دمای ۴۸ درجه‌ای باید در کپر زندگی کنند.
خدمات در دسترس روستای گراگی
تنها خدمات دولتی که به اهالی گراگی رسیده است، برق‌رسانی و یک جاده فرعی خاکی است که با پیگیری‌های مکرر شورا و با هزار مشقت انجام شده است. اما این امکانات هم چندان به کار روستاییان نمی‌آید؛ چراکه آن‌ها توان مالی برای خرید وسایل سرمایشی در این دمای بالا و گرما را ندارند.
خشکسالی‌های مکرر
مردم گراگی مانند خیلی از روستاهای دیگر دشتیاری در سال‌های نه‌چندان دور کشت و زرع می‌کردند؛ همان سال‌هایی که دشتیاری به‌خاطر کشت عمده‌اش هندوستان کوچک ایران بود. اما حالا با خشکسالی‌های ۲۰ ساله پی‌در‌پی «دشت بی‌یار» شده است.
مدرسه کپری
با گشتی در روستا حرف‌های رئیس شورا ثابت می‌شود. مردم گراگی فراموش شده‌اند. خیلی از کودکان این روستا حتی در طول عمرشان یک بار هم به شهر نرفته‌اند و حتی تلویزیون را ندیده‌اند. به راستی اینجا «آخر دنیاست.»
وضعیت آبرسانی روستای گراگی
تانکرهای آبرسانی سیارِ آب و فاضلاب روستایی روزانه با راه دسترسی که درست شده به روستا که ۱۵ لیتر آب سهمیه هر نفر است، با این ۱۵ لیتر هر روستانشین گراگی هم باید بخورد، هم بشوید و هم اگر شد استحمام کند.
سوء تغذیه در روستای گراگی
مردم گراگی با بررسی‌هایی که انجام شده سوء تغذیه هم دارند و همین سوء تغذیه‌شان موجب می‌شود رمقی برای کار و فعالیت نداشته باشند.
وضعیت شناسنامه مردم روستا
برای گرفتن شناسنامه برای کودکان گراگی که از پدرانی شناسنامه‌دار هستند و چند سال پیش پدرانشان شناسنامه گرفته‌اند باید یک پروسه طولانی در مرکز استان طی شود.
مردم گراگی به‌دلیل عدم تمکن و توانایی برای آمدن به شهر نمی‌توانند این پروسه را طی کنند؛ بنابراین بی‌هویت و در حاشیه مانده‌اند.
