به گزارش وقت صبح به نقل از خراسان، در حالی که ۲۱ ساله بودم یکی از همسایگانمان مرا برای پسرش خواستگاری کرد. اگرچه آن خانواده را از سال‌ها قبل می‌شناختیم.
اما هیچ اطلاعی از وضعیت درون خانواده آن‌ها نداشتیم و تحقیقی هم در این باره نکردیم چرا که به دلیل وضعیت جسمی پدرم خواستگار زیادی نداشتم.
از سوی دیگر نیز «بهادر» هم مانند پدر من از نظر مالی بسیار ضعیف بود .
نمی‌توانست ضعف اقتصادی خانواده ام را بهانه‌ای برای تحقیر من قرار بدهد.
در نهایت من و بهادر تنها ظرف چند روز و بدون برگزاری مراسمی ازدواج کردیم.
ولی هنوز دو ماه بیشتر از آغاز دوران نامزدی مان نگذشته بود که من به طور ناخواسته باردار شدم.
اما باز هم بهادر بیکار بود و حتی نمی‌توانست هزینه خورد و خوراک خودش را تامین کند.
به ناچار مادرشوهرم مبلغ یک میلیون تومان برای ما فراهم کرد تا بتوانیم خانه‌ای رهن کنیم.
با آن که نمی‌توانستیم با این مبلغ و اجاره اندک منزلی را در حاشیه شهر پیدا کنیم.
اما در نهایت اتاقی کلنگی را اجاره کردیم و بدین ترتیب زندگی مشترکمان آغاز شد.
ولی باز هم همسرم که معتاد به مواد مخدر بود تا ظهر می‌خوابید و به دنبال کار نمی‌رفت.
یکی دو ماه اول من با هدیه‌هایی که هنگام عقد گرفته بودم اجاره خانه را پرداختم.
اما از آن به بعد صاحبخانه مدام برای گرفتن اجاره به در منزلمان می‌آمد، اما همسرم کرایه اش را نمی‌داد و حتی به او توهین می‌کرد!
وقتی به بهادر اعتراض می‌کردم که سر کار برود و کرایه را بپردازد.
او با بی شرمی مقابلم ایستاد و گفت: صاحبخانه مردی مجرد است و تو می‌توانی با کمی ناز و کرشمه کاری کنی که از خیر کرایه اش بگذرد!
از شدت ناراحتی سرم درد گرفت مگر یک مرد چه قدر می‌تواند بی غیرت باشد که چنین حرفی بزند!
او حتی پا را از حرف فراتر گذاشت و نه تنها جهیزیه ام را فروخت و صرف اعتیادش کرد.
بلکه می‌گوید اگر هزینه زندگی می‌خواهی باید اجازه بدهی تا نوزادمان را به مبلغ پنج میلیون تومان بفروشم و …
وقتی نزد مادرشوهرم رفتم و گلایه کردم در پاسخم گفت:
ناراحت نشو می‌توانی در مکان‌های شلوغ و چهارراه‌ها گدایی کنی تا درآمدی برای خودت داشته باشی!
به هر کسی نوزاد گرسنه ات را نشان بدهی مبلغ زیادی به تو کمک می‌کند.
تازه بعد از این ماجرا بود که فهمیدم همه خانواده همسرم نه تنها در شهر گدایی می‌کنند.
بلکه پدرشوهرم نیز به شیشه اعتیاد دارد و چیزی برایش مهم نیست.
این گونه بود که صاحبخانه وسایل مان را بیرون ریخت و من در حالی سربار خانواده ام شدم که پدرم نمی‌تواند هزینه‌های فرزندم را پرداخت کند.
از سوی دیگر می‌ترسم پسر ۱۸ ماهه ام را به پدرش واگذار کنم چرا که او هم در خانه پدرش زندگی می‌کند و احتمال دارد پسرم را بفروشد و …
