به گزارش وقت صبح به نقل از زومیت؛ شاید هیچ‌جایی به اندازه روستای کوچک اویمیاکن در روسیه که سردترین نقطه مسکونی روی زمین است، اثباتی بر مقاوم بودن و سخت‌کوشی انسان‌ها نباشد.
میانگین دمای هوا اویمیاکن در طول ماه‌های زمستان چیزی در حدود ۵۰- درجه سانتی‌گراد است. کمینه دمای ثبت‌شده برای این دهکده در سال ۱۹۲۴ تقریاً ۷۱- درجه سانتی‌گراد بود.
سفر عکاس ماجرا جو به سردترین شهر جهان
آموس چاپل، ماجراجو و عکاسی است که از دهکده اویمیاکن و یاکوتسک بازدید کرد. او سفر خود را از یاکوتسک، پایتخت جمهوری یاقوتستان در شمال شرقی روسیه آغاز کرد. یاکوتسک به‌عنوان سردترین پایتخت جهان شناخته می‌شود.
چاپل در مجموع روزهایی که در روستای سردسیر روسی گذراند، زندگی روزمره در این شرایط سخت و مردم بومی اویمیاکن را مستند کرد.
میانگین دمای هوا در طول زمستان در این شهر ۳۰۰,۰۰۰ نفره، تقریباً ۳۴.۵- درجه سانتی‌گراد است.
شما فکر می‌کنید مردم محلی چگونه با این سرمای شدید کنار می‌آیند؟ پاسخ شاید دور از ذهن نباشد؛ چای روسکی یا همان چای روسی از ابزارهای لازم برای زندگی این مردم در سرما است.
چاپل قبل از اینکه با مردم محلی دوست شود و به خانه آنها دعوت شود، در یک مهمانخانه کوچک در یاکوتسک اقامت کرد. او می‌گوید که به‌عنوان تشکر سعی کرد تا برای آنها غذا درست کند، اما دست‌وپا کردن یک بشقاب ناچو در اعماق سیبری کار بسیار سختی است.
به گفته چپل، تجارت الماس یک اقتصاد متنوع و سالم در یاکوتسک ایجاد کرده است.
یاکوتسک دروازه اویمیاکن است که به عنوان سردترین شهر مسکونی روی این سیاره شناخته می‌شود. دو روز طول کشید تا عکاس از یاکوتسک به اویمیاکن برسد؛ مسیر بسیار خشک، سوت‌وکور و طولانی بود.
خودروهایی که در چنین دماهای پایینی رانندگی می‌کنند باید همیشه در حال حرکت باشند، پس پمپ‌بنزین‌ها در طول مسیر ۲۴ ساعته باز می‌مانند. کارگران پمپ بنزین‌های منزوی منطقه، دو هفته کار می‌کنند و دو هفته تعطیل هستند.
چاپل به مدت دو روز در یک مهمانخانه کوچک و منزوی به نام «کافه کوبا» که در زمین بایر یخ‌زده در کنار جاده قرار داشت، گیر افتاه بود. در حالی‌که منتظر ماشین دیگری بود تا او را سوار کند و به مقصد برساند، خودش را با سوپ گوزن شمالی و چای داغ زنده نگه داشت.
«خانواده‌ای که من را سوار کردند اخلاق عجیبی داشتند؛ رفتارشان گاهی بسیار مهمان‌نواز و گاهی مخوف بود. قبل از اینکه در مقصد پیاده شوم، با آنها خون اسب یخ‌زده و ماکارونی خوردم.»
چه باور کنید چه نه، اسم این روستا به معنای «آب از انجماد خارج‌شده» است! تصور می‌شود که این نام به چشمه‌های آب‌گرم شهر که گله‌داران گوزن شمالی به آن می‌رفتند، اشاره دارد.
در شهر، چاپل از اثرات فوری و شدید دمای سرد غافلگیر می‌شد. او می‌گوید: «به یاد دارم که احساس کردم سرما در قالب یک جسم فیزیکی، پاهایم را گرفته است. شگفتی دیگر این بود که گه‌گاه بزاقم به سوزن‌های یخی تبدیل می‌شد که لب‌هایم را سوراخ می‌کرد.»
استفاده از دوربین به همان اندازه سخت بود. چاپل گفت: «مه تنفسم به اندازه دود سیگار غلیظ بود؛ بنابراین هنگام عکس گرفتن مجبور بودم نفسم را حبس کنم. فوکوس کردن لنز دوربین نیز کم‌کم دشوار شد، زیرا سرما شروع به نفوذ به مکانیک دوربین کرد.»
زمین کاملاً یخ‌زده این منطقه باعث می‌شود که لوله‌‌کشی آب به خانه‌های روستا غیرممکن شود. مردم باید درعوض از سرویس‌های عمومی بیرون استفاده کنند. بیرون آمدن از خانه و رفتن به حمام بیرون عذاب‌آور است.
دفن مردگان نیز به دلیل یخ‌زدگی زمین دشوار است. قبل از تدفین باید آتش‌های بزرگی روشن کرد تا خاک گرم شود.
چاپل می‌گوید انتظار داشت روستاییان از ملاقات با تازه‌واردان هیجان‌زده شوند؛ اما دریافت که ملاقات با مردم برایش سخت است. او می‌گوید «تنها مردمی که می‌توانستم بیرون از خانه ببینم، یا با دستکش‌های بسته به صورتشان بین خانه‌ها می‌دویدند یا هشیار نبودند و دنبال دردسر می‌گشتند.
از آنجایی که زمین برای کاشت سبزیجات بسیار سرد است، مردم اویمیاکن برای کسب درآمد به دامداری یا کار شهرداری، مانند کارخانه‌های گرمایش در شهر که در زیر می‌بینید، متکی هستند.
بیشتر چیزی که مردم می‌خورند ماهی خام منجمد مانند ماهی آزاد، ماهی سفید و حتی جگر اسب است. با این حال، بیشترشان با سوپ گوشت زنده می‌مانند.
زندگی در اینجا تقریباً مانند هر جای دیگری جریان دارد، اما با نگاه دائماً به دماسنج! اگر دما به زیر ۵۰- درجه سانتی‌گراد برسد، همه چیز شروع به خاموش شدن می‌کند.
وقتی تابستان در نهایت به این منطقه می‌رسد، دما می‌تواند نسبتاً معتدل باشد. بالاترین رکورد در این منطقه در واقع ۳۵ درجه سانتی‌گراد است. ماه‌های تابستان کوتاه‌مدت هستند و گویا ماه‌های زمستانی به‌طرزوحشیانه تا ابدی ادامه دارند.
