به گزارش وقت صبح ، دیزی (یوزی) هو، دانشمند دانشگاه ملی استرالیا می گوید: «این حیوان عجیب از زمان کشفش در سال ۱۸۹۰ به عنوان معمایی که حل آن غیرممکن است، دانشمندان را گیج کرده است.
مقایسه های مورفولوژیکی این حیوان همیشه برای دانشمندان بسیار چالش برانگیز بوده است. با این حال، پیشرفت های اخیر در بخش بندی و تجسم سه بعدی با وضوح بالا، این کار را که قبلا غیرممکن بود، ممکن کرده است.»
البته دلایل دیگری نیز وجود دارد که چرا طبقه بندی این حیوان تا این حد مشکل ساز بوده است. فسیل های این جانور اگرچه فراوان است، اما از آنجایی که پالئوسپوندیلوس بسیار کوچک است، فسیل های آن در بشتر موارد بسیار آسیب دیده بود و همین بازسازی آناتومی جمجمه آن را بسیار دشوار می کرد.
علاوه بر این، آناتومی این جاندار با ماهی های فک دار و بدون آرواره مشترک است، و همچنین فقدان کامل دندان ها و استخوان های پوستی موجود در فسیل ها نیز دردسر های خاص خود را داشت.
جستجوی نمونه های استثنایی
تیم تحقیقاتی به رهبری تاتسویا هیراساوا، دیرینه شناس دانشگاه توکیو در ژاپن، برای حل این مشکلات به جستجوی نمونه های استثنایی بودند که سرهایشان هنوز در صخره ها فرو رفته و پنهان شده بودند.
هیراساوا می گوید: «انتخاب بهترین نمونه ها برای اسکن های میکروسی تی و کندن دقیق صخره های اطراف جمجمه فسیل شده به ما این امکان را داد تا وضوح اسکن ها را بهبود بخشیم.»
محققان سپس فسیل ها را با توموگرافی کامپیوتری اشعه ایکس پرتوی سنکروترون بررسی کردند، که به آن ها اجازه می داد از فسیل ها با وضوح عالی و بدون از بین بردن آن ها تصویربرداری کنند.
نتایج بسیار شگفت انگیز بود؛ در جمجمه Palaeospondylus، تیم سه کانال منحنی پیدا کردند که با گوش داخلی مهره داران آرواره دار مطابقت داشت. سایر ویژگی های جمجمه پالئوسپوندیلوس شبیه جمجمه دو ماهی باستانی و تقریباً هم عصر دیگر، یعنی Eusthenopteron و Panderrichthys بود.
هر دوی این جانوران متعلق به تاکسون ماهی های باله دار یا سارکوپتریژیان هستند که ما می دانیم چهارپایان از برخی از این گونه ها تکامل یافته اند. این سارکاپتریژ ها و نوادگان چهارپایان آن ها به عنوان تتراپودومورف شناخته می شوند.
هر دو Eusthenopteron و Panderrichthys دارای صفات مشابهی بودند که در تتراپودومورف ها مشاهده می شود.
فقدان دندان و استخوان های پوستی در Palaeospondylus یک مشکل در بررسی این جاندار باستانی بود. با این همه دانشمندان می گویند به نظر می رسد که Palaeospondylus شبیه یک تتراپودومورف نوجوان است که تمام ویژگی های بالغ خود را ایجاد نکرده است.
این که آیا دندان ها و فک ها امکان رشد داشتند یا به طور کامل از بین رفته اند، ناشناخته است، اما می تواند نشان دهنده یک خصلت تکاملی باشد که باعث رشد حیوان به روش های دیگری، شاید به سمت تکامل اندام ها شود.
