به گزارش وقت صبح به نقل از برترین ها، دیروز اما گروهی به تلافی آن تصویر، همان میزانسن را این‌بار با تطبیق به نگاه رسمی، تکرار کردند. در اینجا نگاهی به این ماجرا داشته‌ایم.
محسن‌حسام مظاهری نوشت: «از گفتاری که مواجهه‌اش با فرهنگ هم مثل همه‌ی دیگر مقولات مواجهه‌ای نظامی است و همه‌جا را میدان جنگ می‌بیند و همه‌ی آن‌ها که با خودش متفاوت‌اند را «دشمن» و «جبهه‌ی مقابل» می‌پندارد و در زبانش پربسامدترین واژگان، اصطلاحات نظامی است، جز این نمی‌شود انتظار داشت.
اما کاش زنان و دختران ایرانی، چه آن‌ها که پوششی شبیه دختران عکس بالایی دارند و چه آن‌ها که شبیه عکس پایینی، فریب این صف‌آرایی‌ها و تقابل‌ها و دوقطبی‌های کاذب را نخورند. این مسیر انحرافی، فرجامی جز جنگ خیابانی و فروپاشی جامعه‌ی ایرانی ندارد.
واقعیت جامعه‌ی ایرانی، تکثر و تنوع سبک‌های زندگی است.
این تکثر و تنوع را باید به رسمیت شناخت؛ و این تنها از مسیر گفتگو و تعامل و تفاهم و مدارا می‌گذرد.
از مسیر «خودتنظیمی جامعه» و عرف، نه «اراده‌گرایی دولت» و قانون. در روندی تدریجی و بطئی و آرام بدون دستکاری و مداخله.»
عکس جواب عکس؛ دو مدل دختر، مقابل یک دانشگاه
فرهاد قنبری نوشت: «ایران مملکت بزرگی است، آنقدر بزرگ که در آن برای هر تفکر و گفتمانی و هر سبک و شیوه زندگی جا هست.
ایران آنقدر بزرگ است که نیازی نیست کسی جمعتر بنشیند. ایران آنقدر بزرگ است که در آن همه از هر عقیده و مذهب و ایدئولوژی و قومیتی و سبک زندگی می‌توانند در گوشه‌ای نشسته و بدون مزاحمت برای یکدیگر روزگار بگذراند.
ما نیازی به دراز کشیدن بر سرتاسر سرزمین و تنگ کردن جای دیگری نداریم.فراموش نکنیم اگر به سبک زندگی و پوشش و اعتقادات و رسومات خود باور قلبی داریم نیازی به اجبار دیگران برای پذیرش آن‌ها نداریم.
اعتقادات و باورهایمان اگر برایمان ارزشمندند آن‌ها را بازیچه جدل‌های مجازی نکنیم.
ایرانیان با تمام تنوع قومی و عقدیتی و فرهنگی قرن‌های متمادی در کنار یکدیگر زندگی کرده اند و در زمان‌هایی که نژادپرستی و قوم گرایی و جنگ مذهبی و عقیدتی در سراسر جهان رواج داشت با رواداری و تساهل بدون مشکل خاصی در کنار یکدیگر با صلح زیسته اند.
این ملت هنوز هم قرار است در کنار یکدیگر با صلح و آرامش زندگی کند، با ایجاد دوقطبی‌های دشمن ساز و به رسمیت نشناختن سبک زندگی “دیگری”، سرزمینمان را به سمت جدال‌های بی پایان سوق ندهیم.»
چند سلیقه
حسین دهباشی نوشت: «از قضا خیلی هم خوب. آفرین. هزار و سیصد آفرین. این مملکت برایِ همه‌ی سلایق است؛ و گذشته از ساختار‌ها و روبنا‌های خراب‌شده، بنیانِ این میهنِ عزیز، آنقدر محکم و متنوع است که هیچ‌کس جایِ دیگری را تنگ نمی‌کند. ا
لبته اگر آن‌هایی بگذارند که کاش -به قول سهراب- جایشان درخت نشانده بودند!»
کاربر دیگر نوشت: «ایکاش می‌فهمیدیم که ما ایرانی‌ها همگی یک ملتیم، صف آرایی‌های اخیرِ سر در دانشگاه تهران معنایی جز دو قطبی با حجاب و بی حجاب نمیدهد.
عزیزان همه یک خانواده ایم. در فضای جنگ نرم و فرهنگ، کَل کَل‌های این چنینی دردی از کشور دوا نمی‌کند. به نظرم آن هنجار شکنیِ خلافِ عرفی که، در سردر دانشگاه تهران اتفاق افتاد هم به سادگی قابل گذر نیست. اما راه حل؛ حرکت متضاد نیست.»
