به گزارش وقت صبح به نقل از فارس؛ صد سال پیش هر مادری که قصد داشت پسرش را داماد کند و برایش زن بگیرد، بدون خبر دادن، به خانه کسانی می‌رفتند که دختر داشتند.
خانواده‌های دختردار که هر لحظه احتمال خواستگار آمدن به خانه خود را می‌دادند، همیشه یک اتاق را منظم و آماده می‌کردند تا وقتی مهمان و خواستگار ناخوانده سررسید، بتوانند به درستی پذیرایی کنند.
قدیم‌تر‌ها بیشتر روز چهارشنبه را برای خواستگاری انتخاب می‌کردند و با یک کیسه نقل و نبات و یک قواره چادر نمازی به خانه عروس می‌رفتند.
اگر در یک خانه چند دختر دَمِ بخت بود، حتماً دختر بزرگتر را نشان می‌دادند و کوچکتر‌ها را پنهان می‌کردند.
دختر مورد نظر با چادر نماز توی اتاق می‌آمد و یک کاسه آب برای خواستگار‌ها می‌آورد، چون می‌گفتند که آب نطلبیده مراد است و آب علامت روشنایی است.
