به گزارش وقت صبح به نقل از برترین‌ها؛ کمتر کسی هست که با «کارگران فصلی» یا کارگران روزمزد آشنا نباشد. بر اساس تعریف رایج، کارگر روزمزد کسی است که مزد خود را بر اساس حجم و میزان کاری دریافت می‌کند که در طول یک روز انجام داده است.
کارگر روزمزد یک یا چند روز برای کارفرما کار می‌کند و در قبال همان روز یا روزها مزد می‌گیرد؛ مثل کارگرانی که کار ساختمانی می‌کنند یا کارگرانی که نظافتچی هستند.
پیدا کردن این کارگران هم کار سختی نیست. پاتوق آنها معمولا در برخی میدان‌ها یا چهارراه‌های شهرهاست. در هر منطقه‌ای هم یافت می‌شوند. چون کاری که آنها انجام می‌دهند در همه مناطق شهری مورد نیاز است.
اگر تصویر بهتری از این کارگران زحمتکش می‌خواهید آنها همان‌هایی هستند که وقتی یک کارفرما با ماشین شخصی یا با خودروهایی مثل وانت و نیسان به محل تجمع کارگرها می‌روند به دنبال ماشین می‌دوند یا به پشت وانت و نیسان می‌پرند تا بلکه بتوانند یک کار یک‌روزه یا چند روزه پیدا کنند.
این شغل البته اصلا شغل مطلوبی نیست. تقریبا همه کارگران فصلی یا روزمزد به اجبار و از روی ناچاری وارد این کار شده‌اند. چون هم زحمت زیادی دارد؛ هم دست‌مزدش متناسب با کار نیست و هم آینده‌ای ندارد!
تنها آرزوی کارگران روزمزد
نگرانی تأمین معاش خانواده و گذران زندگی و البته نگرانی برای دوران پیری و ناتوانی بزرگترین دغدغه‌ای است که این کارگران با آن دست به گریبانند و قریب به اتفاق آنها آرزوی استخدام و بیمه در سر دارند.
اما جالب است که اغلب کارفرماها برای کارهای ساختمانی‌شان به سراغ این دسته از کارگران می‌روند. چرا که می‌توانند آنها را بدون بیمه و سایر مزایا به کار بگیرند و به این ترتیب از هزینه‌های خودشان کم می‌کنند.
وضعیت برای کارگرانی که سن و سال بالاتری دارند بدتر است. مثلا کارگران بالای 50 سال چندان فرصتی برای کار کردن پیدا نمی‌کنند. چون کاری که کارگران فصلی انجام می‌دهند نیاز به بنیه قوی و نیروی جوانی دارد.
علیرغم این که این شغل، شغل مطلوبی نیست اما در سال‌های اخیر به دلیل مشکلات اقتصادی و افزایش بیکاری، تعداد مردانی که رو به این شغل می‌‌آورند بیشتر شده است.
با این همه دیدن صحنه دویدن دسته جمعی آنها برای سوار شدن به ماشین کارفرما و به دست آوردن یک کار چندروزه واقعا ناراحت کننده و دردآور است.
این مساله‌ای است که یکی از کاربران فضای مجازی به آن اشاره کرده و توجه بقیه کاربران هم به آن جلب شده است. کسانی که تجربه‌ای در این باره داشته‌اند یا مثلا از دور ناظر چنین صحنه‌هایی بوده‌اند به آن واکنش نشان داده‌اند.
اولین نفر که این بحث را پیش کشید نوشته بود: «یکی از غم‌انگیزترین‌ها؟ کارگر روزمزدهای بالای پنجاه سال که دور میدون نشسته‌اند و کسی نمی‌خواهدشان برای کار.»
