وقت صبح – شب گذشته، پنجشنبه 16 اردیبهشت ادامه سریال احضار آغاز شد. بعد از وقفه چند روزه به دلیل شب های قدر، قسمت جدید احضار با ادامه ماجرای خواستگار مائده و احضار روح ادامه پیدا کرد.
در این قسمت فرهاد بر بی گناهی خود اصرار دارد و مدام پاپی مائده می شود. از طرفی مینو خانم با روح کامرانی حسابی گرم گرفته است و از او کار می کشد و سرش داد می زند.
حالا قرار شده مینو خانم هم برای دل کامرانی هم که شده از مائده بخواهد دوباره به اتاق احضار روح بیاید تا کامرانی اکس خود را ببیند و به او کمک کند.
در صحنه هایی از فیلم به مشکلاتی که بعد از ترک رها توسط فرهاد برای او به وجود آمده پرداخته می شود. رها از پرستو درخواست آرامبخش و مواد مخدر می‌کند و ظاهرا دوباره معتاد می شود.
بخوانید: قسمت 15 احضار؛ خواستگار مائده با رها کات کرد
نقدی بر سریال احضار
به گزارش سینما دلیل، پیمان اسماعیلی (روزنامه‌نگار ) در مورد این سریال نوشت: سریالی که علیرضا افخمی با عنوان «دعوت نحس» ساخت و با عنوان «احضار» روی آنتن فرستاد، ادعای ماورایی بودن داشت و انتظار دلهره‌آور بودن ایجاد کرد ولی از مختصات ژانر دلهره حتی یک سکانس نمادین هم نداشته است.
اگر بخواهیم سریال افخمی را با سریالهایی هم‌گونه نظیر سریالهای نمایش خانگی هم‌نامش یعنی «احضار» یا «خوابزده» و حتی نمونه‌های تلویزیونی مقایسه کنیم باید بگوییم آنچه افخمی ساخته اندکی از «خوابزده» روان‌تر ولی هم از سریال خانگی «احضار» عقب‌تر است و هم از سریالهای تلویزیونی مثل مثل «او یک فرشته بود» و «اغما».
«خوابزده» آنقدر از داستان‌پردازی و ایجاد فضاهای معماگونه، عاجز بود که بی هرگونه بازخورد جامعی فقط آمد و رفت ولی سریال نمایش خانگی «احضار» ساخته رامین عباسی‌زاده چه به لحاظ کارگردانی و چه به لحاظ کوشش جهت ایرانیزه کردن ژانر دلهره از متن گرفته تا تصویر، اثر استانداردی از کار درآمد.
احضار بدون تعلیق!
«احضار» نمایش خانگی را رامین عباسی‌زاده ساخته بود که خودش در همکاری با علیرضا افخمی سریالی مثل «او یک فرشته بود»را ارائه داد؛ سریالی موفق که هنوز هم در بازپخش مخاطب دارد.
آنچه «احضار» رامین عباسی‌زاده داشت و «احضار» علیرضا افخمی ندارد قاب‌های بصری استاندارد جهت ایجاد تعلیق‌های ژانریک و درعین حال قصه‌ای که بتواند کم و بیش بترساند.
.
شاید اگر علیرضا افخمی هم به‌جای بردن داستانش به دل مراودات دختر-پسری دمده و راه انداختن بازی‌های خیانت‌پیشگی، یکی از فیلم‌های کالت ژانر وحشت را ایرانیزه می‌کرد به‌مراتب موفق‌تر از این بود که در سکانس‌های مثلا احضار روحش، مخاطب به‌جای ترس، خنده‌اش بگیرد یا نتواند نورپردازی دلهره‌آور سکانس‌های مفقودی در جنگل را فراهم کند.
.
شنیدن عنوان «احضار هم تعلیق‌برانگیز است چون یادآور آثاری ماندگار از ژانر دلهره است ولی آنچه در سریال تلویزیونی به همین نام نمی‌بینیم، حداقل تعلیق است. ای کاش حداقل چنین نامی بر این سریال نمی‌گذاشتند.
