اواخر تابستان سال ۱۴۰۱ رانندگان دو خودروی مدل بالا با سرعت سرسام‌آوری در یکی از بزرگراه‌های غرب تهران با یکدیگر کورس گذاشته و از داخل خودروهایشان به یکدیگر فحاشی می‌کردند. لحظاتی بعد هر دو خودرو توقف کرده و راننده‌ها که هر دو پسرانی جوان بودند پیاده شده و کار به درگیری فیزیکی و نزاع شدید کشید. در این درگیری راننده یکی از خودروها با چاقویی که همراه داشت راننده دیگر را زد و متواری شد. با کمک شاهدان ماجرا، پسر مجروح به نام سروش به بیمارستان منتقل شد اما شدت جراحات و خونریزی وی را به کام مرگ کشاند.
هویت راننده فراری
به گزارش ایران، با اعلام این ماجرا به پلیس، تحقیقات برای دستگیری متهم متواری آغاز شد. در اولین گام، کارآگاهان اداره دهم پلیس آگاهی پایتخت شماره پلاک خودروی عامل جنایت به نام بهنام را به دست آوردند و در گام بعدی موفق به دستگیری او شدند. متهم در تحقیقات اولیه به قتل اعتراف کرد و درباره صحنه جنایت گفت: «من مقتول را نمی‌شناختم، پشت چراغ قرمز خودروهای‌مان متوقف بود که ناگهان سر اینکه چرا چپ‌چپ نگاه می‌کنی درگیری لفظی پیدا کردیم. وقتی شروع به حرکت کرد دنبالش رفتم و با هم کورس گذاشتیم اما ناگهان متوقف شد و کار به درگیری فیزیکی کشید. قصدم کشتن نبود فقط می‌خواستم از دست سروش فرار کنم که ناخواسته مرتکب جنایت شدم.»
به دنبال اعتراف متهم و پس از تکمیل تحقیقات، پرونده برای صدور حکم به دادگاه کیفری استان تهران ارجاع شد. متهم جوان در دادگاه پای میز محاکمه رفت و از جنایتی که مرتکب شده بود ابراز ندامت کرد. اما اولیای‌دم که پدر و مادر مقتول بودند، درخواست اشد مجازات داشتند. با توجه به درخواست اولیای‌دم، اظهارات متهم، بازسازی صحنه جنایت، شهادت شاهدان و مدارک و شواهد موجود در پرونده، قضات دادگاه کیفری استان تهران رأی بر قصاص صادر کردند.
پیشنهادی برای بخشش
با تأیید این حکم در دیوان‌عالی کشور، پرونده برای اجرا به دادسرای امور جنایی پایتخت ارسال شد. بدین ترتیب نام بهنام در لیست محکومان به قصاص قرار گرفت. با توجه به اینکه متهم در چند قدمی مرگ قرار گرفته بود، چندین جلسه صلح و سازش توسط دادیار شعبه دوم اجرای احکام دادسرای امور جنایی پایتخت برگزار شد.
از آنجا که بهنام ابراز پشیمانی می‌کرد و درخواست بخشش داشت از طرفی در زندان نیز رفتار مناسبی داشت، اعضای هیأت صلح و سازش از خانواده مقتول خواستند تا در صورت امکان وی را ببخشند. متهم نیز گفت: «هرگز نمی‌توانم ظلمی را که در حق شما کرده‌ام جبران کنم. اما با مرگ من هم، پسرتان زنده نمی‌شود. من یک خودرو و قطعه‌ای زمین دارم که می‌توانم به جای دیه به شما بدهم تا شما با فروش آن‌ها و صرف در امور خیریه باعث آرامش روح پسرتان شوید. از شما می‌خواهم گذشت کنید و مرا ببخشید، من همیشه در زندان برای مقتول نماز می‌خوانم و خیرات می‌دهم و می‌خواهم که مرا ببخشد.»
با تلاش واحد صلح و سازش دادسرای امور جنایی پایتخت، خانواده سروش دو ماه مهلت خواستند تا در رابطه با پیشنهاد او فکر کنند.
