ویدئوی عجیبی در حاشیه جدال استقلال و فولاد منتشر شد که نشان می‌داد توصیه‌های تاکتیکی جباری به صالح حردانی در خلال بازی، اصلا به مذاق بوژوویچ خوش نیامده و او علنا نسبت به این رفتار دستیارش موضع گرفت. در واقع پایه اصلی مطرح شدن شایعات بر همین بنا ساخته شد و در ادامه دیدیم رضا چلنگر سعی کرد دلخوری سرمربی آبی‌ها را به گوش اسطوره برساند و انگار بعد از آن طرفین کمی به صلح رسیدند.
اما سلسله مسائلی که پیرامون جباری رخ می‌دهد، بیانگر این است که یکی از بهترین هافبک‌های تاریخ فوتبال ایران اصلا بی‌میل نیست جایگاهش را از یک دستیار به نفر اول نیمکت ارتقا بدهد و اخبار غیررسمی هم این موضوع را تایید می‌کند. مجتبی جباری پاییز پارسال با مدیریت وقت باشگاه به توافق رسید که به عنوان معاون ورزشی به استقلال برگردد، ولی پس از تغییرات گسترده، این پروژه وتو شد. تا اینکه ناگهان خبر رسید او به عنوان دستیار سرمربی مونته‌نگرویی جدید تیم برگزیده شده است. همین یک گزاره به تنهایی نشان می‌دهد او دوست داشته بار دیگر در صف اول فوتبال حضور داشته باشد و برایش توفیری نداشته در چه سمت و با چه افرادی کار کند.
بدون نگاه رنگی، امثال جباری باید مشغول باشند و آرزو می‌کنیم که نسل جدید، لوپ تکراری و مسن سرمربیگری در ایران را از بین ببرد. کسی که زمان بازی، سرآمد نسل خودش بود و پس از بازنشستگی هم به امورات متفرقه روی نیاورد و اخلاق خاصش را با کار در حوزه فرهنگ ادامه داد. با این حال کسی نمی‌داند جباری در قامت سرمربی چه عملکردی خواهد داشت، چرا که تمام رزومه‌اش در این زمینه، به کسب نتایج ضعیف طی چندماه حضور در نیروی زمینی اختصاص دارد.
به علاوه، او خلقیات منحصربه‌فردی دارد که بعضا تنش‌آفرین می‌شود و مشخص نیست در اوضاع فعلی استقلال، این یک مورد به نفع تیم باشد! شاید هدف اصلی، سرمربیگری وی از بازی با پیکان باشد تا با پیروزی برابر رقیب لیگ یکی، خیلی زود جای پایش را سفت کند. شاید هم همه اینها در حد همان گمانه‌زنی رسانه‌ها باقی بماند، اما تقریبا عیان شده که بازگشت جباری برای هدایت تیم دوران جوانی‌اش، یک پروسه گذرا و اتفاقی نبوده است.
