اما پرسش اصلی اینجاست: آیا امیر قلعه‌نویی در مسیر جام جهانی حاضر است از تجربه و نگاه تاکتیکی او به‌طور واقعی استفاده کند یا حضور فوتی تنها جنبه نمایشی خواهد داشت؟
حضور سالواتوره فوتی مربی ایتالیایی‌ای که سابقه همکاری با ژوزه مورینیو را در کارنامه دارد بدون شک به کادر فنی تیم ملی ایران اعتبار ویژه‌ای می‌بخشد. فوتبال ایران سال‌هاست با این پرسش اساسی مواجه است که آیا می‌توان تنها با تکیه بر مربیان داخلی و توان فنی آنان در بالاترین سطح بین‌المللی رقابت کرد یا نیاز به استفاده از تجربه و دانش روز دنیا وجود دارد.
البته هیچ‌کس منکر تلاش‌ها و زحمات مربیان ایرانی در تیم ملی طی سال‌های گذشته نیست. مردانی همچون رحمان رضایی آندرانیک تیموریان مانیکونه اصغر قربانعلی‌پور و دیگر اعضای کادر فعلی با تمام توان برای موفقیت فوتبال ایران جنگیده‌اند. اما نگاه افکار عمومی همواره بر این بوده که در برهه‌های حساس –به‌ویژه رقابت‌هایی همچون جام جهانی– تنها تجربه بین‌المللی می‌تواند ضامن عبور از موانع سخت باشد. به همین دلیل حضور مربیانی با سابقه و دانش روز همچون فوتی می‌تواند یک مزیت رقابتی ارزشمند برای تیم ملی محسوب شود.
بی‌تردید امیر قلعه‌نویی در جایگاه سرمربی تیم ملی اکنون با یک آزمون بزرگ مواجه است؛ آزمونی نه فقط در حوزه تاکتیک و مدیریت بازی‌ها بلکه در حوزه تعامل با دستیارانش. همه می‌دانند قلعه‌نویی مدیری مقتدر و سرمربی‌ای با تجربه بالاست که در فوتبال باشگاهی ایران امتحان خود را پس داده است. اما پرسش اصلی اینجاست که آیا او در تیم ملی نیز به اندازه کافی به همکارانش آزادی عمل خواهد داد یا خیر؟!
در گذشته بارها شنیده شد که قلعه‌نویی در کادرهای فنی خود بیشتر به نظر برخی چهره‌های نزدیکش –مانند الهویی– توجه داشته است. حالا که فدراسیون فوتبال و کمیته فنی با آوردن فوتی نشان داده‌اند قصد دارند کادر تیم ملی را تقویت کنند اهمیت دارد که این تقویت صرفاً جنبه نمایشی نداشته باشد. «فوتی» باید فرصت و فضای لازم برای ارائه دیدگاه‌های تاکتیکی خود را پیدا کند و صرفاً به عنوان یک اسم مطرح در کادر باقی نماند.
تیم ملی ایران برای موفقیت در مسیر سخت پیش‌رو –به‌ویژه در رقابت‌های جام جهانی– نیازمند رویکردی به‌روز و علمی است. فوتی با تجربه حضور در فوتبال ایتالیا و همکاری با مربی بزرگی چون مورینیو می‌تواند این دانش و تجربه را به تیم ملی تزریق کند. اما آنچه تعیین‌کننده است پذیرش این مشاوره‌ها از سوی قلعه‌نویی و استفاده واقعی از آنهاست. اگر تعامل سازنده‌ای بین سرمربی و مربی جدید شکل نگیرد حضور فوتی به دستاورد ملموسی نخواهد انجامید.
به بیان دیگر نفس انتخاب یک مربی خارجی کار را تمام نمی‌کند؛ آنچه اهمیت دارد شیوه تعامل و اعتماد به این انتخاب است. قلعه‌نویی باید نشان دهد که در کنار اقتدار مدیریتی‌اش انعطاف و هوشمندی لازم برای بهره‌گیری از دانش همکاران بین‌المللی را نیز دارد. تنها در این صورت است که کادرفنی تیم ملی می‌تواند ترکیبی کامل از تجربه داخلی و دانش خارجی باشد.
فوتبال ایران در شرایطی حساس قرار دارد. هواداران انتظار دارند تیم ملی نه تنها در آسیا قدرتمند ظاهر شود بلکه در جام جهانی نیز حرفی برای گفتن داشته باشد. تحقق این رؤیا تنها با هم‌افزایی و تعامل امکان‌پذیر است؛ فوتی باید فرصت پیدا کند اندیشه‌هایش را پیاده کند و قلعه‌نویی نیز باید میدان کافی برای عرض‌اندام دستیارانش را ایجاد کند. اگر این اتفاق رخ دهد تیم ملی ایران می‌تواند امیدوار باشد که گام بلندی به سوی موفقیت‌های جهانی بردارد.
