مرتاض‌های هندی چطور روی ذغال گداخته راه می‌روند؟

به گزارش وقت صبح، بسیاری از مردم، راه رفتن مرتاضان با پا‌های برهنه روی ذغال گداخته، بدون آن که دچار سوختگی شوند را دلیلی بر وجود نیرو‌های غریب و ناشناخته می‌دانند.

عموماً تصور می‌کنند مرتاضان با پشت سر گذاشتن ریاضت‌های جسمانی و کسب قدرت‌های عجیب معنوی، قادر به انجام اعمالی خارق العاده نظیر راه رفتن روی ذغال داغ می‌شوند.

خلاصه ماجرا این است که راه رفتن با پا‌های برهنه روی ذغال گداخته نه تنها مستلزم بهره مندی از نیرو‌های ناشناخته معنوی نیست بلکه به سادگی با تشریح یک پدیده فیزیکی کاملاً شناخته شده قابل توجیه است. در این رابطه همه چیز به ظرفیت گرمایی کف پا‌های انسان باز میگردد.

می‌دانیم بافت بدن انسان به طورعمده از آب تشکیل شده است، از این رو ظرفیت گرمایی ویژهء نسبتاً زیادی دارد. بنابراین، برای تغییر قابل ملاحظه دمای پا، الزاماً باید مقدار زیادی انرژی از ذغال به کف پا منتقل شود.

این پدیده در فیزیک به اثر لایدن فراست (Leidenfrost effect) مشهور است. اثر لیدن فراست به پدیده‌ای گفته میشود که به قطره‌های آب اجازه می‌دهد روی یک جسم داغ مانند یک ماهیتابه‌ی داغ به مدت نسبتاً طولانی بلغزند بدون آنکه تبخیر شوند.

علت این پدیده آن است که ناحیه‌ای از قطره که در تماس با سطح داغ قرار دارد تبخیر شده و لایه‌ای از گاز (بخار) به وجود می‌آید این لایه مانع از انتقال گرما به بقیه قطره میشود.

به قطره امکان می‌دهد تا برای مدت بیشتری روی سطح داغ باقی بماند زمانی رسانه‌های خبری ازجادوگری گزارش می‌دادند که روی ذغال داغ قرمز با فریاد خوشحالی و به طرز اسرارآمیز و نامعقول گام بر می‌دارد.

و ادعا بر این است که (حواسی فراتر از ماده) او را از سوختگی شدید در امان می‌دارد. در واقع، فیزیک پا‌های او را در هنگام گام‌های پیروزمندانه محافظت می‌کند.

به ویژه این واقعیت اهمیت دارد که اگر چه سطح ذغال‌ها کاملاً داغ است، ولی در نهایت شگفتی، انرژی کمی دارند. اگر جادوگر یا مرتاض با گام‌های متوسط آن را طی کند گام‌ها چنان سریع است که انرژی کمی از ذغال‌ها به پا‌ها انتقال می‌یابد.

البته راه رفتن آرامتر پذیرش سوختگی است، چون تماس طولانی به گرما اجازه می‌دهد تا از درون ذغال‌ها به پا رسانده شود.

اگر پا‌ها پیش از قدم زدن خیس باشند، مایع می‌تواند به محافظت آن‌ها کمک کند. برای خیس کردن پا‌ها جادوگر می‌تواند درست پیش از رسیدن به ذغال‌های گرم، روی چمن مرطوب راه برود. به جای آن به دلیل حرارت ذغال‌ها یا هیجان اجرا، پا‌ها را می‌توان فقط کمی خیس کرد.

لحظه‌ای که مرتاض روی ذغال هاست، مقداری از حرارت مایع روی پا‌ها را بخارمی کند و حرارت کمتری برای انتقال به گوشت باقی می‌ماند. افزون بر آن ممکن است نقاط تماسی وجود داشته باشد که مایع لایهء جوش تشکیل دهد که به واسطهء آن محافظت مختصری از ذغال‌ها فراهم می‌آید.

جرل واکر فیزیکدان مشهور دانشگاه کلیولند و یکی از نویسندگان کتاب مشهور فیزیک هالیدی، دراین خصوص می‌گوید: “من در پنج موقعیت روی ذغال‌های داغ راه رفته ام. در چهار بار به خاطر ترس زیاد پا‌های خود را به اندازه کافی خیس کرده بودم.

ولی در بار پنجم طوری از ایمنی کار اطمینان یافته بودم که پاهایم خشک بودند. زخم‌هایی که برداشتم خیلی زیاد و به شدت دردناک بودند و تا چند هفته بهبود نیافتند.

شکست من ممکن است ناشی از نبود لایهء جوش روی پا‌ها بوده باشد. اما من یک عامل ایمنی دیگر را نیز فراموش کرده بودم.

در روز‌های دیگر از نظر احتیاط، کتاب مبانی فیزیک را موقع قدم زدن بعنوان پشتگرمی عقاید خود در فیزیک، محکم به سینه گرفته بودم.

افسوس در روزی که به شدت سوختم کتاب را فراموش کرده بودم! مدتهاست عقیده دارم که برنامه‌های اعطای مدرک باید شامل “آتش پیمایی” بعنوان آزمون آخر باشد! رئیس جلسه باید خیلی دورتر از بستری از ذغال‌های داغ سرخ بایستد.

متقاضی مدرک باید روی ذغال‌ها راه برود؛ و اگر داوطلب به فیزیک تا حدی معتقد باشد که مطمئن شود پاهایش صدمه‌ای نمی‌بیند رئیس جلسه به داوطلب مدرک فارغ التحصیلی بدهد! ”

در این ویدئو دکتر واکر دست خود را وارد ظرف سرب داغ می‌کند بی آنکه کمترین آسیبی ببیند. ریسک و خطرات انجام چنین آزمایش‌های فیزیکی بالاست بنابراین لطفاً از انجام چنین آزمایش‌هایی در خانه پرهیز کنید.

منبع: راز بقا