کوچکترین آهوی جهان با یک کیلو وزن و ۳۰ سانتیمتر قد/ عکس

به گزارش وقت صبح؛ شِوروتین‌ها (Chevrotains) یا موش‌آهوها (mouse-deer)، سُم‌دار‌های کوچک پنجه‌ای هستند که خانواده Tragulidae را تشکیل می‌دهند و تنها اعضای زنده زیر نظم Tragulina هستند.

۱۰ گونه موجود از این خانواده در سه جنس قرار می‌گیرند، اما چندین گونه نیز تنها از فسیل‌ها شناخته شده اند. گونه‌های موجود در جنگل‌های جنوب و جنوب شرقی آسیا یافت می‌شوند.

به گزارش راز بقا، یک گونه منفرد، شوروتین آبی (water chevrotain)، در جنگل‌های بارانی مرکز و غرب آفریقا یافت می‌شود.

در نوامبر ۲۰۱۹، دانشمندان محیط زیست اعلام کردند که برای اولین بار از آخرین مشاهده تایید شده در سال ۱۹۹۰، از شوروتین‌های پشت نقره‌ای در جنگلی در ویتنام عکس گرفته اند. 

آن‌ها منفرد هستند یا به صورت جفت زندگی می‌کنند و تقریباً منحصراً از مواد گیاهی تغذیه می‌کنند. شوروتین‌ها کوچکترین پستانداران سُم‌دار جهان هستند.

گونه‌های آسیایی بین ۱ تا ۴ کیلوگرم وزن دارند، در حالی که شوروتین آفریقایی به طور قابل توجهی بزرگتر است و ۷ تا ۱۶ کیلوگرم است.

«موش‌آهوی» جاوه با طول متوسط ۴۵ سانتی متر و قد متوسط ۳۰ سانتی‌متر، کوچکترین پستاندار سُم‌دار بازمانده و همچنین کوچکترین آرتیوداکتیل (سُم‌دار) است. علیرغم نام رایج آن‌ها «موش آهو»، آن‌ها ارتباط نزدیکی با آهو و خانواده گوزن‌ها واقعی ندارند.

این خانواده از الیگوسن (۳۴ میلیون سال پیش) تا میوسن (حدود ۵ میلیون سال پیش) گسترده و موفق بود، اما در طول آن زمان تقریباً بدون تغییر باقی مانده است و به عنوان نمونه‌ای از نوع نشخوارکنندگان باستانی باقی مانده است. آن‌ها دارای معده چهار حفره‌ای برای تخمیر غذا‌های گیاهی سخت هستند، اما حفره سوم ضعیف است. 

بر خلاف دیگر آرتیوداکتیل‌ها، آن‌ها فاقد «رته کاروتید» یا مبادله‌کننده گرما هستند و بنابراین نمی‌توانند خون خنک وارد شده به مغزشان را گرم کنند.

یک نوآوری تنظیم کننده حرارت که به دیگر آرتیوداکتیل‌ها اجازه می‌دهد از زیستگاه‌های خشک داغ بهره‌برداری کنند.

اگرچه بیشتر گونه‌ها منحصراً از مواد گیاهی تغذیه می‌کنند، شوروتین آبی گاهی حشرات و خرچنگ‌ها یا گوشت و ماهی را می‌خورد. مانند سایر نشخوارکنندگان فاقد دندان‌های ثنایای فوقانی هستند. آن‌ها فقط یک بچه تک به دنیا می‌آورند.

با این حال، از جنبه‌های دیگر، آن‌ها دارای ویژگی‌های ابتدایی هستند که به غیر نشخوارکنندگان مانند خوک نزدیک‌تر است. همه گونه‌های خانواده فاقد شاخ هستند، اما هر دو جنس دارای دندان نیش دراز هستند.

این‌ها به ویژه در نر‌ها برجسته است، جایی که دندان‌ها در هر دو طرف فک پایین بیرون می‌آیند و در دعوا استفاده می‌شوند.

پا‌های آن‌ها کوتاه و نازک است، که باعث می‌شود چابکی نداشته باشند، اما از طرف دیگر به حفظ نمای کوچک‌تر برای دویدن در میان شاخ و برگ‌های متراکم محیط‌شان کمک می‌کند.

سایر ویژگی‌های خوک‌مانند آن‌ها عبارتند از: وجود چهار انگشت در هر پا، عدم وجود غدد بویایی صورت، دندان‌های آسیا با تاج‌های تیز و شکل رفتار جنسی و جفت گیری آنها.

آن‌ها منفرد هستند یا به صورت جفت زندگی می‌کنند. بچه‌ها در سه ماهگی از شیر گرفته می‌شوند و بسته به گونه بین ۵ تا ۱۰ ماهگی به بلوغ جنسی می‌رسند. مراقبت والدین نسبتاً محدود است.

اگرچه آن‌ها فاقد انواع غدد بویایی هستند که در اکثر نشخوارکنندگان دیگر یافت می‌شود، اما دارای غده چانه برای علامت دادن به یکدیگر به عنوان جفت یا دشمن هستند و در مورد شوروتین آبی، غدد مقعدی و پیشانی برای علامت گذاری قلمرو نیز وجود دارد. قلمرو‌های آن‌ها نسبتاً کوچک است، در حدود ۱۳ تا ۲۴ هکتار، اما همسایگان عموماً به جای رقابت تهاجمی، یکدیگر را نادیده می‌گیرند.

منبع: راز بقا