ویدئو/ از عقاب و شاهین نترسید؛ این حیوان خطرناکترین درنده جهان است!
شاید تصور کنید که پرندگان شکاری مانند عقاب، شاهین یا باز خطرناکترین پرندگان جهان هستند.
به گزارش وقت صبح ، اما این کاسواری یا شتر مرغ شاخدار است که این عنوان را یدک میکشد.
این پرنده که اغلب آرام و منزوی است، در مواقع خطر رفتاری تهاجمی از خود نشان میدهد. به همین جهت به عنوان مرگبارترین پرنده جهان شناخته میشود.
کاسواری پرنده سنگین وزن بومی جنگلهای گرمسیری گینه نو و آبخوستهای مجاور و شمال خاوری استرالیا است.
پرورش مرگبارترین پرنده جهان در هزاران سال پیش توسط انسانها
زومیت: پژوهشگران در گینه نو شواهدی را پیدا کردهاند که نشان میدهد انسانها از هجدههزار سال پیش پرنده کاسواری را پرورش میدادند.
کاسواری جنوبی اغلب بهعنوان خطرناکترین پرنده جهان در نظر گرفته میشود. زیستگاه طبیعی این پرنده در جنگلهای گینه نو و شمال استرالیا است. کاسواری جنوبی پرندهای خجالتی و پنهانکار است؛ ولی در اسارت میتواند تهاجمی شود.
سال ۲۰۱۹، مردی فلوریدایی براثر ضربههای یک کاسواری جان باخت. این پرندگان با کسانی که قصد دارند آنها را شکار کنند، با مهربانی برخورد نمیکنند.
برای مثال، سال ۱۹۶۲ یک کاسواری با حمله نوجوانی استرالیایی مواجه شد. اما با استفاده از پنجههای چهاراینچیاش به گردن پسر ضربه زد و گلوی او را برید.
بهعبارتدیگر، کاسواری پرندهای نیست که بتوان مدت زیادی را با او در مکانی مشترک و در فاصله نزدیک ماند.
طبق شواهد جدید، مردم باستانی گینه نو از هجدههزار سال پیش ممکن است جوجههای کاسواری را تا نزدیکی بزرگسالی پرورش میدادند.
این احتمالا اولین نمونه شناختهشده از پرورش پرندگان بهدست انسان است. بهگفته کریستینا داگلاس، باستانشناس دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا و نویسنده اصلی مطالعهای که در مجله PNAS منتشر شده است. «این زمان هزاران سال قبلتر از اهلیشدن مرغ است».
پرندگان فاقد قدرت پرواز
کاسواریها پرندگان فاقد قدرت پرواز و بومی گینه نو و استرالیا هستند. آنها معمولا مقابل انسانها احتیاط میکنند. اما اگر خشمگین شوند، ممکن است حمله کنند.
اولین انسانها حداقل ۴۲ هزار سال پیش وارد گینه نو شدند. این مردم دریافتند جنگلهای بارانی زیر سلطه کاسواریهای بزرگ و تندخویی است که پاهای چنگالمانندی دارند. آنها درنهایت نحوه بهرهگیری از آنها را یاد گرفتند.
در کاوش پناهگاههای سنگی در ارتفاعات شرقی جزیره، سوزان بولمر، باستانشناسی از نیوزیلند. با همکاری پژوهشگران دیگر، دستساختهها و بقایای پرندگان را جمع کرد و آنها را به موزه ملی و گالری هنر پاپوآ گینه نو برد.
در میان بقایا، ۱.۰۱۹ قطعه پوسته تخم کاسواری پیدا شد که احتمالا از آشیانههای کاسواری وحشی برداشته شده بود.
ساکنان این پناهگاههای سنگی با این تخمها چه میکردند؟ دکتر داگلاس و همکارانش پوستهها را با استفاده از میکروسکوپ لیزری سهبُعدی اسکن کردند.
آنها با استفاده از مدلسازی آماری و مقایسه با تخم شترمرغهای امروزی و بررسی دقیق ریزساختارهای پوسته مشخص کردند. که طول هر تخم سالم چقدر بوده است.
برخی از تخمها در ابتدای مراحل رشد آثار سوختگی را نشان میدادند که حاکی از آن بود که پخته شدهاند. اما قطعات زیادی خصوصا قطعاتی که به حدود یازده تا نُههزار سال پیش مربوط میشد. به تخمهایی تعلق داشتند که جنین درون آنها تقریبا کاملا رشد کرده بود.
پرورش کاسواری ها
درحالیکه این احتمال وجود دارد که انسانها رویانها را میخوردند. دکتر داگلاس گفت به احتمال فراوان انسانها آن تخمها را جوجهکشی میکردند و جوجههای کاسواری را پرورش میدادند.
دکتر داگلاس در حمایت از ادعایش به برخی از مردمان بومی جزیره اشاره میکند. که گوشت و پر کاسواری را بهعنوان کالاهای تجاری و آیینی ارزشمند میدانند.
آنها هنوز جوجههای کاسواری را از تخمهایی که از لانههای وحشی درآوردهاند، پرورش میدهند. جوجهها بهراحتی از روی انسان نقشپذیری میکنند و نسبتا مهارشدنی هستند و فقط هنگام بلوغ خطرناک میشوند.
درحالیکه جمعآوری تخمها و پرورش جوجهها مرحله اولیه اهلیکردن است. بعید بهنظر میرسد که هشتهزار سال پیش، کاسواریها مانند مرغها کاملا بهدست انسان پروش داده میشدند.
طبق نتیجهگیری پژوهشگران، اگر ساکنان اولیه گینه نو کاسواریها را پرورش میدادند، از اولین انسانهای شناختهشدهای بودهاند که با روشی معین و باقاعده پرندگان را رام کردهاند. مگان هیکس، باستانشناس کالج هانتر در نیویورک گفت:
پوستههای تخمها از موضوع جالب دیگری نیز حکایت میکند. پژوهشگران براساس الگوهای موجود در تخمها، پیشنهاد میکنند که انسانها تخمها را عمدا در روزهای آخر جوجهکشی برمیداشتند.
این کار سادهای نیست؛ زیرا پیداکردن لانههای کاسواری اغلب دشوار است و نرهای عصبانی از آنها محافظت میکنند. و دوره جوجهکشی تخمهای آنها حدودا پنجاه روز است.
بهگفته دکتر داگلاس، مردم باستانی گینه نو برای این که تخمهای کاسواری را بهمنظور خوردن یا جوجهکشی در مراحل ثابتی از رشد. بهدست آوردند، باید میدانستند که کاسواریها چه زمانی و در کجا لانه میسازند.
این دقت حاکی از دانش پیچیده این مردمان و حتی تبحر آنها در مدیریت حرکات کاسواریها است. دکتر داگلاس گفت:
«افرادی که در جوامع جستوجوگر غذا زندگی میکردند، این دانش اساسی از محیط را داشتند. بنابراین، میتوانستند آن را بهگونهای مدیریت کنند که قبلا تصور نمیکردیم.»