«این که فرد در چه زمانی همسر خود را از دست داده یا در حال حاضر در کدام مرحله سنی قرار دارد می‌تواند تاثیر مستقیم براین موضوع داشته باشد. برخی افراد ممکن است سال‌ها از نظر روانی در سوگ همسر خود باقی مانده و به شرایط سابق خود برنگردند. این شرایط روانی برای آن‌ها مثل یک زنگ خطر است و باید بدانند تصمیمی که می‌گیرند ممکن است هیجانی و نادرست باشد.»

فرزند اول بودن لزوماً به معنای شروع آسان زندگی نیست. یک بررسی نشان داد که فرزندان اول در مقایسه با خواهر و برادر‌های بعدی خود، بیشتر احتمال دارد به طور زودرس و با وزن کمتر به دنیا بیایند. بااین‌حال، این مشکل با عامل دیگری متعادل می‌شود؛ زیرا والدین در مورد ویزیت پزشکی و مراقبت‌های پیشگیرانه به فرزند اول خود نسبت به فرزندان بعدی خود توجه بیشتری دارند.  

اضطراب زمانی به اختلال تبدیل می‌شود که شدید و بی‌دلیل باشد و تأثیرات منفی بر زندگی فرد بگذارد، اما با صبر، کنترل و در صورت نیاز دارو، می‌توان به مقابله با آن پرداخت.

در دنیای امروز که تأکید زیادی بر موفقیت‌های فردی و خودابرازی است، افراد مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته به طور فزاینده‌ای در جامعه مشاهده می‌شوند.

امروزه درک ظرافت‌های ارتباطی و شناسایی عباراتی که ناخواسته می‌توانند شکاف بین افراد با سطوح مختلف هوش ایجاد کنند، بیش از همیشه اهمیت یافته است.

تقریباً نیمی از نوجوانان آمریکایی رسانه‌های اجتماعی را عاملی منفی برای هم‌سالان خود می‌دانند و بسیاری از آنها در حال کاهش زمان استفاده از این پلتفرم‌ها هستند.

ودربایستی با خودمان، حسی است که مانع می‌شود با افکار و احساسات واقعی‌مان روبه‌رو شویم یا خودمان را آزادانه بیان کنیم. این پدیده، ریشه در مکانیزم‌های روانی و اجتماعی دارد و نه‌تنها بر زندگی فردی، بلکه بر تعاملات اجتماعی ما نیز اثر می‌گذارد.

تقریباً همه افراد در مقطعی از زندگی خود نشخوار فکری را تجربه کرده‌اند. گاهی اوقات عبور از موضوعی با تأثیر منفی و یادگیری نحوه جلوگیری از هجوم افکار منفی چالش‌برانگیز است. در حالی که صرف زمان برای فکر کردن به مسائل لزوماً بد نیست، مکالمه ذهنی زمانی اتفاق می‌افتد که کنترل یا اجتناب از فرآیند فکر دشوار می‌شود.

یافته‌های پژوهشی جدید نشان می‌دهد سپری کردن وقت با خانواده عامل اصلی احساس داشتن روزی خوب است و ورزش روزانه حتی تا پنج ساعت همچنان با بهبود حال و احساس رضایت همراه است.

نتایج این پژوهش نشان دادند نوجوانانی که باور‌های ذهنی ناسالم‌تری نسبت به خود دارند یا ویژگی‌های شخصیتی ناپایداری در آنها دیده می‌شود، بیشتر در معرض ابتلا به نشانگان بدریخت انگاری بدن قرار دارند. این یعنی افکار منفی قدیمی درباره خود، می‌توانند در آینده روی احساسات فرد نسبت به بدنش تأثیر بگذارند.