نسل طلایی فوتبال انگلیس در دهه ۹۰ و ۲۰۰۰ با ستارگانی چون دیوید بکام فرانک لمپارد پل اسکولز وین رونی و خود استیون جرارد شناخته می‌شود. تیمی که روی کاغذ از قدرتمندترین ترکیب‌های تاریخ فوتبال اروپا بود اما در عمل هرگز در تورنمنت‌های بزرگ موفق نشد.
جرارد در گفت‌وگویی با پادکست «ریو فردیناند» از واقعیتی پرده برداشت که بسیاری از هواداران فوتبال انگلیس سال‌ها درباره‌اش گمانه‌زنی می‌کردند: نبود همبستگی در رختکن تیم ملی.
اردوهای بی‌روح و تنهایی ستارگان
کاپیتان پیشین لیورپول درباره حال‌و‌هوای اردوها گفت:
از اردوهای تیم ملی متنفر بودم. در اتاق‌ها تنها بودم ساعت‌ها هیچ‌کاری نداشتم. نه اینترنت بود نه سرگرمی خاصی. احساس می‌کردم بخشی از تیم نیستم و نمی‌توانم با دیگران ارتباط بگیرم.
او توضیح داد که حتی در حضور بزرگ‌ترین ستارگان فوتبال اروپا فضای تیم ملی انگلیس خشک و بی‌روح بود. بازیکنان باشگاه‌های رقیب نه تنها در زمین بلکه در اردوها هم از یکدیگر فاصله داشتند.
رقابت‌هایی که به دشمنی تبدیل شد
جرارد در ادامه به ریشه مشکل اشاره کرد:
ما بازندگانی خودشیفته بودیم. رقابت بین لیورپول چلسی و منچستریونایتد به دشمنی تبدیل شده بود. وقتی الان دوستم جیمی کرگر را کنار اسکولز یا نویل می‌بینم که صمیمی صحبت می‌کنند با خودم می‌گویم چرا آن زمان نتوانستیم این‌طور باشیم؟
او افزود:
همه در اتاق‌های خودمان بودیم. نه صمیمیتی وجود داشت نه اتحاد. ما هیچ‌وقت تبدیل به یک تیم واقعی نشدیم. به نظر من ساوت‌گیت به خاطر اصلاح این فضا و ایجاد ارتباط بین بازیکنان فعلی کمتر از شایستگی‌اش تحسین شده است.
پشیمانی از سال‌های از دست‌رفته
جرارد اکنون با تجربه مربیگری به اشتباهات آن دوران پی برده است:
کمی تلخی کمی نفرت و کمی رقابت شخصی وجود داشت. حالا که به گذشته نگاه می‌کنم می‌بینم چقدر کودکانه بود. شاید باید کادر فنی آن زمان ما را وادار می‌کرد این مسائل را کنار بگذاریم.
روایت استیون جرارد نشان می‌دهد که نسل طلایی فوتبال انگلیس نه به‌خاطر کمبود استعداد بلکه به‌دلیل نبود اتحاد و مدیریت روانی هرگز به اوج نرسید. تجربه‌ای که امروز گرت ساوت‌گیت با تکیه بر همبستگی و نظم تیمی تلاش دارد از تکرار آن جلوگیری کند.
