استقلال در دیدار با الوصل نمایشی از ضعف‌های عمیق ساختاری ارائه داد. فاصله ۶۰ تا ۷۰ متری بین خط دفاع و حمله باعث شد تیم اماراتی بارها پشت مدافعان نفوذ کند و با اتکا به تکنیک و سرعت مهاجمانش موقعیت‌های متعدد بسازد. غیبت هافبک‌های دوندوی سال‌های اخیر و نبود پوشش مناسب در خط میانی یکی از مهم‌ترین عوامل فروپاشی دفاعی بود جایی که توپ‌های دفع‌شده بارها دوباره در اختیار الوصل قرار گرفت.
دروازه‌بان گران‌قیمت استقلال هم شبی کابوس‌وار داشت؛ از ۹ شوت چارچوب‌دار ۷ بار دروازه‌اش باز شد و حداقل در پنج گل نقش مستقیم داشت. این عملکرد ضعیف در حالی رقم خورد که استقلال سال گذشته بارها با واکنش‌های فردی سیدحسین حسینی نجات یافته بود.
ساپینتو نیز با تعویض‌هایی بحث‌برانگیز شرایط را بدتر کرد. خروج سعید سحرخیزان تنها بازیکن پرتلاش خط میانی استقلال را از آخرین ابزار دفاعی خود محروم ساخت و مالکیت توپ کامل‌تر در اختیار حریف قرار گرفت.
آمار پیشرفته هم ضعف استقلال را تأیید می‌کند. امید گل الوصل ۲.۵ بدون احتساب پنالتی بود عددی که نشان می‌دهد حتی در بهترین حالت دریافت چند گل اجتناب‌ناپذیر بود. این در حالی است که تنها چهار سال پیش استقلال رکورد بهترین خط دفاع تاریخ فوتبال ایران را در اختیار داشت.
در مجموع استقلال در برابر الوصل شکست تاکتیکی خورد: فاصله زیاد خطوط استفاده اشتباه از بازیکنان در پست‌های غیرتخصصی ضعف میانه میدان و دروازه‌بانی پرخطا همه دست به دست هم دادند تا یکی از تلخ‌ترین شب‌های تاریخ باشگاه رقم بخورد.
