این عارضه زمانی اتفاق می‌افتد که عصب مدیان، که از مچ دست عبور می‌کند، تحت فشار قرار بگیرد. افرادی که زیاد تایپ می‌کنند، طراحان گرافیک، برنامه‌نویس‌ها و حتی گیمرها بیشتر در معرض این مشکل قرار دارند. البته کارهای دستی مثل نجاری، باغبانی یا استفاده مداوم از ابزارهای ارتعاشی هم می‌توانند این مشکل را ایجاد کنند.
اما خبر خوب اینجاست که همیشه نیازی به جراحی نیست! درمان‌های زیادی از تمرینات کششی و آتل‌بندی گرفته تا روش‌های جدید مثل تزریق PRP، شوک‌ویو تراپی و هدایت اولتراسوند می‌توانند به کاهش علائم کمک کنند. در این مقاله، به همه روش‌های قدیمی و جدید درمان CTS می‌پردازیم تا ببینیم چطور می‌توان بدون جراحی، از این مشکل خلاص شد. همچنین بررسی می‌کنیم که کدام درمان‌ها واقعاً مؤثر هستند و کدام‌ها فقط تبلیغات بی‌اساس‌اند.
اگر هنوز نمی‌دانید چه راهی برای شما مناسب‌تر است، مشاوره با متخصص ارتوپدی، فیزیوتراپیست یا پزشک دست می‌تواند بهترین انتخاب باشد. پزشکانی که پیدا کردن آن‌ها سخت نیست و در تمامی مراکز استان‌ها می‌توانید یک فوق تخصص مرتبط را پیدا کنید. مثلا در این سایت، لیست دکترهای استخوان و مفاصل در ارومیه قابل مشاهده است.
حالا بیایید سراغ اصل مطلب برویم!
چه درمان‌هایی برای سندرم تونل کارپال بدون جراحی وجود دارد؟
سندرم تونل کارپال را می‌توان با روش‌های مختلفی بدون نیاز به جراحی مدیریت کرد. شدت علائم تعیین می‌کند که آیا درمان‌های غیرتهاجمی کافی هستند یا نیاز به اقدامات پیشرفته‌تر وجود دارد. در این بخش، به بررسی روش‌های سنتی و جدید درمان این عارضه می‌پردازیم.
روش‌های سنتی برای کنترل سندرم تونل کارپال
یکی از رایج‌ترین درمان‌ها آتل‌بندی مچ دست است که به‌ویژه در شب‌ها استفاده می‌شود. هنگام خواب، بسیاری از افراد مچ خود را خم می‌کنند که باعث افزایش فشار بر عصب مدیان و تشدید علائم می‌شود. آتل مچ را در یک وضعیت خنثی نگه می‌دارد و از بی‌حسی و درد شبانه جلوگیری می‌کند.
ورزش‌های مخصوص فیزیوتراپی نیز یکی از گزینه‌های مؤثر برای بهبود حرکت عصب و کاهش التهاب است. تمرینات کششی و گلایدینگ تاندون‌ها می‌توانند به روان‌تر شدن حرکت عصب مدیان در تونل کارپال کمک کنند. انجام این تمرینات باید تحت نظر متخصص فیزیوتراپی باشد تا از وارد شدن فشار بیش از حد به مچ جلوگیری شود.
تزریق کورتیکواستروئید یکی از روش‌هایی است که برای کاهش التهاب و بهبود موقت علائم به کار می‌رود. این روش معمولاً برای بیمارانی که با تغییر سبک زندگی و ورزش‌های فیزیوتراپی بهبودی کافی نداشته‌اند توصیه می‌شود. بااین‌حال، اثر این تزریق‌ها معمولاً موقتی است و در برخی افراد بعد از چند ماه علائم بازمی‌گردد. استفاده بیش‌ازحد از کورتیکواستروئیدها می‌تواند باعث تضعیف بافت‌های اطراف و افزایش خطر آسیب به عصب شود.
اصلاح وضعیت ارگونومی محیط کار و تغییر عادات روزمره از دیگر راهکارهای پیشگیری و کنترل علائم است. استفاده از کیبورد و ماوس ارگونومیک، تنظیم ارتفاع صندلی و میز، و کاهش حرکات تکراری دست می‌تواند در کاهش فشار روی مچ دست بسیار مؤثر باشد.
مشکلات جراحی سنتی تونل کارپال
در برخی موارد که روش‌های غیرجراحی جواب نمی‌دهند، جراحی تنها گزینه باقی‌مانده خواهد بود. اما این روش بدون خطر نیست و دوره نقاهت آن ممکن است طولانی باشد. در جراحی باز، پزشک برای آزادسازی تونل کارپال برشی روی مچ ایجاد می‌کند که ممکن است بهبودی آن چندین هفته طول بکشد. برخی بیماران تا مدت‌ها پس از جراحی با درد، سفتی و کاهش قدرت در دست خود مواجه می‌شوند.
جراحی اندوسکوپیک روش دیگری است که نسبت به جراحی باز کم‌تهاجمی‌تر است و از طریق یک برش کوچک‌تر انجام می‌شود. در این روش، پزشک با استفاده از دوربین و ابزارهای مخصوص، تونل کارپال را باز می‌کند. مزیت این روش در مقایسه با جراحی باز، کاهش درد پس از عمل و کوتاه‌تر بودن دوره نقاهت است. اما همچنان خطراتی مانند آسیب به عصب یا بازگشت علائم وجود دارد.
در نهایت، انتخاب بین روش‌های غیرجراحی و جراحی به شدت علائم، نیازهای بیمار و تشخیص پزشک بستگی دارد. با پیشرفت فناوری‌های کم‌تهاجمی، بسیاری از بیماران دیگر نیازی به جراحی باز ندارند و می‌توانند با روش‌های نوین، علائم خود را مدیریت کنند.
درمان جدید سندروم تونل کارپال چیست؟
در سال‌های اخیر، پیشرفت‌های قابل‌توجهی در درمان سندرم تونل کارپال بدون نیاز به جراحی سنتی انجام شده است. روش‌های جدید مانند هدایت اولتراسوند (UltraGuideCTR™)، پلاسمای غنی از پلاکت (PRP)، شوک‌ویو تراپی و لیزردرمانی به‌عنوان جایگزین‌های کم‌تهاجمی معرفی شده‌اند. این درمان‌ها دوره نقاهت کوتاه‌تر و عوارض کمتری نسبت به جراحی دارند و بسیاری از بیماران را از تیغ جراحی نجات می‌دهند.
هدایت اولتراسوند (UltraGuideCTR™)
یکی از روش‌های کم‌تهاجمی که به‌سرعت محبوب شده، UltraGuideCTR است. در این روش، پزشک از اولتراسوند برای هدایت یک ابزار جراحی خاص استفاده می‌کند تا بدون نیاز به جراحی باز، فشار روی عصب مدیان را کاهش دهد. این تکنیک نسبت به روش‌های سنتی برش‌های کوچکتری ایجاد می‌کند، آسیب کمتری به بافت‌های اطراف می‌زند و دوره بهبودی بسیار کوتاه‌تری دارد. بسیاری از بیماران می‌توانند در مدت کوتاهی پس از درمان، به فعالیت‌های روزمره خود بازگردند.
پلاسمای غنی از پلاکت (PRP) و نقش آن در بازسازی
PRP یک روش درمانی نوین است که با استفاده از فاکتورهای رشد موجود در پلاکت‌های خون بیمار، به بازسازی بافت‌های آسیب‌دیده کمک می‌کند. در این روش، مقدار کمی از خون بیمار گرفته شده و پس از جداسازی پلاکت‌ها، مایع غلیظ‌شده‌ای از پلاسمای حاوی فاکتورهای رشد به ناحیه تونل کارپال تزریق می‌شود. مطالعات نشان داده‌اند که این روش می‌تواند التهاب را کاهش داده، فرآیند ترمیم عصب را تسریع کند و علائم سندرم تونل کارپال را کاهش دهد.
شوک‌ویو تراپی و تأثیر آن در کاهش التهاب
شوک‌ویو تراپی یکی دیگر از روش‌های کم‌تهاجمی است که با ارسال امواج صوتی پرفشار به ناحیه آسیب‌دیده، روند ترمیم بافت را تحریک می‌کند. تحقیقات نشان داده‌اند که این روش می‌تواند به کاهش التهاب، بهبود عملکرد عصب و کاهش درد بیماران مبتلا به CTS کمک کند. این روش به‌ویژه برای بیمارانی که به درمان‌های سنتی پاسخ نمی‌دهند، گزینه مناسبی است.
لیزردرمانی و نقش آن در بهبود علائم
لیزر درمانی کم‌توان (Low-Level Laser Therapy) یکی از روش‌هایی است که برای درمان سندرم تونل کارپال پیشنهاد شده است. در این روش، نور لیزر با انرژی پایین به بافت‌های آسیب‌دیده تابانده می‌شود تا التهاب کاهش یابد و بازسازی عصب تسریع شود. برخی بیماران پس از جلسات درمانی، کاهش درد و بهبود حرکت دست را تجربه می‌کنند. بااین‌حال، مطالعات علمی در مورد این روش نتایج متفاوتی نشان داده‌اند و هنوز اثربخشی قطعی آن مشخص نشده است.
چگونه ورزش می‌تواند به درمان کمک کند؟
ورزش یکی از مؤثرترین روش‌های غیرتهاجمی برای کنترل و کاهش علائم سندرم تونل کارپال است. تمرینات فیزیوتراپی به تقویت عضلات، افزایش انعطاف‌پذیری و کاهش فشار روی عصب مدیان کمک می‌کنند. بسیاری از بیماران پس از انجام تمرینات مناسب، متوجه کاهش بی‌حسی و درد در دست‌های خود می‌شوند.
تمرینات کششی و تقویتی که توسط فیزیوتراپیست تجویز می‌شوند، می‌توانند به بهبود حرکت تاندون‌ها، کاهش التهاب و افزایش استقامت عضلات اطراف مچ دست کمک کنند. فیزیوتراپی معمولاً شامل ترکیبی از تمرینات کششی برای باز کردن فضای تونل کارپال، تمرینات مقاومتی برای تقویت عضلات دست و تکنیک‌های ماساژ برای کاهش تنش در عصب مدیان است.
آیا کاهش وزن می‌تواند به بهبود کمک کند؟
اضافه‌وزن می‌تواند یکی از عوامل تأثیرگذار در بروز و تشدید سندرم تونل کارپال باشد. چربی اضافی در بدن می‌تواند باعث افزایش فشار روی عصب مدیان و کاهش فضای داخل تونل کارپال شود. مطالعات نشان داده‌اند که بیمارانی که دچار اضافه‌وزن هستند و موفق به کاهش وزن شده‌اند، علائم CTS کمتری را تجربه می‌کنند.
در کنار کاهش وزن، پیروی از یک رژیم غذایی سالم و ضدالتهابی نیز می‌تواند به کاهش علائم کمک کند. مصرف مواد غذایی غنی از آنتی‌اکسیدان، امگا ۳ و کاهش مصرف غذاهای فرآوری‌شده و پرچرب، می‌تواند نقش مثبتی در بهبود عملکرد سیستم عصبی داشته باشد.
آیا ماساژ می‌تواند به درمان کمک کند؟
ماساژ درمانی یکی از روش‌های مکملی است که می‌تواند به کاهش علائم سندرم تونل کارپال کمک کند. ماساژ باعث افزایش جریان خون در مچ دست و کف دست، کاهش التهاب و بهبود انعطاف‌پذیری عضلات و تاندون‌ها می‌شود. بسیاری از بیمارانی که ماساژ را به‌عنوان بخشی از برنامه درمانی خود انجام داده‌اند، از کاهش بی‌حسی، سوزن‌سوزن شدن و درد در ناحیه مچ و دست خود گزارش داده‌اند.
تکنیک‌های مختلفی برای ماساژ مچ دست و تونل کارپال وجود دارد. یکی از روش‌های مؤثر، ماساژ عمیق بافتی است که شامل فشارهای محکم و حرکت‌های دایره‌ای روی عضلات و تاندون‌های اطراف مچ دست است. این روش می‌تواند به کاهش چسبندگی بافت‌های همبند و آزادسازی تنش در اطراف عصب مدیان کمک کند. ماساژ تریگر پوینت یا نقاط ماشه‌ای نیز در برخی موارد برای کاهش درد و التهاب در ناحیه مچ دست پیشنهاد شده است.
در کنار این روش‌ها، استفاده از روغن‌های ضدالتهابی مانند روغن نعناع، اسطوخودوس یا زنجبیل می‌تواند اثر ماساژ را تقویت کند. این روغن‌ها دارای خواص ضدالتهابی و تسکین‌دهنده هستند و می‌توانند به کاهش التهاب و درد کمک کنند. برخی از بیماران، ماساژ همراه با کمپرس گرم یا سرد را نیز برای تسکین علائم مفید دانسته‌اند.
اگرچه ماساژ می‌تواند به بهبود علائم کمک کند، اما باید به‌درستی و تحت نظر متخصص انجام شود. فشار بیش‌ازحد یا استفاده نادرست از تکنیک‌ها ممکن است باعث تحریک بیشتر عصب مدیان و تشدید علائم شود. درصورتی‌که پس از ماساژ احساس درد یا بی‌حسی شدیدتری کردید، باید با یک متخصص مشورت کنید تا روش‌های مناسب برای وضعیت شما تعیین شود.
نقش آتل در درمان چیست؟
آتل‌بندی یکی از مؤثرترین روش‌های غیرجراحی برای کاهش علائم سندرم تونل کارپال است. این روش به‌ویژه برای افرادی که در مراحل اولیه بیماری هستند، می‌تواند کمک کند تا از پیشرفت علائم جلوگیری کرده و نیاز به درمان‌های تهاجمی‌تر را کاهش دهند. آتل با نگه‌داشتن مچ دست در وضعیت خنثی، فشار روی عصب مدیان را کم کرده و التهاب را کاهش می‌دهد.
آتل مناسب برای سندرم تونل کارپال کدام است؟
آتل‌های مخصوص سندرم تونل کارپال معمولاً مچ دست را در یک موقعیت خنثی نگه می‌دارند و از خم شدن بیش‌ازحد آن جلوگیری می‌کنند. این مدل آتل‌ها می‌توانند از نوع سخت یا نیمه‌سخت باشند و معمولاً شامل بندهای قابل تنظیم و تکیه‌گاه‌های محکم برای محدود کردن حرکات مچ دست هستند. برخی مدل‌ها دارای بالشتک‌های فومی یا ژلی برای افزایش راحتی هستند.
جلوگیری از تشدید علائم در شب و روز
بسیاری از افراد مبتلا به سندرم تونل کارپال متوجه می‌شوند که علائم آن‌ها در شب بدتر می‌شود. این به این دلیل است که در هنگام خواب، افراد ناخودآگاه مچ خود را خم می‌کنند که باعث افزایش فشار روی عصب مدیان می‌شود. آتل‌های شبانه به جلوگیری از این خم شدن و کاهش بی‌حسی و درد هنگام صبح کمک می‌کنند. استفاده منظم از آتل در شب می‌تواند تأثیر قابل‌توجهی بر کاهش علائم و بهبود کیفیت خواب بیماران داشته باشد.
در طول روز، آتل می‌تواند هنگام انجام کارهایی که نیاز به استفاده مداوم از مچ دست دارند، مانند تایپ کردن، کار با ابزارهای دستی یا رانندگی، مورد استفاده قرار گیرد. بااین‌حال، استفاده بیش‌ازحد از آتل در روز ممکن است باعث ضعف عضلات مچ دست شود، بنابراین باید طبق توصیه پزشک استفاده شود.
آتل‌بندی به‌تنهایی درمان قطعی سندرم تونل کارپال نیست، اما می‌تواند بخشی از یک برنامه درمانی مؤثر باشد. بسیاری از بیماران، وقتی آتل را همراه با ورزش‌های فیزیوتراپی، اصلاح ارگونومی محیط کار و تغییر عادات حرکتی استفاده می‌کنند، بهبود چشمگیری در علائم خود مشاهده می‌کنند.
تزریق کورتون یا کورتیکواستروئیدها چه نقشی در درمان دارد؟
تزریق کورتیکواستروئید (کورتون) یکی از روش‌های رایج و مؤثر برای کاهش التهاب و تسکین موقتی علائم سندرم تونل کارپال است. این روش به‌ویژه برای بیمارانی که درد و بی‌حسی شدیدی دارند اما هنوز به مرحله‌ای نرسیده‌اند که نیاز به جراحی داشته باشند، توصیه می‌شود.
چگونه تزریق کورتون به بهبود علائم کمک می‌کند؟
کورتیکواستروئیدها داروهای ضدالتهابی قوی هستند که می‌توانند تورم اطراف عصب مدیان را کاهش داده و فضای بیشتری در تونل کارپال ایجاد کنند. در نتیجه، فشاری که به عصب وارد می‌شود کمتر شده و علائمی مانند بی‌حسی، درد و ضعف عضلانی کاهش می‌یابد.
اثرات تزریق کورتون معمولاً چند هفته تا چند ماه باقی می‌ماند. برخی از بیماران ممکن است پس از یک تزریق بهبود طولانی‌مدت داشته باشند، اما در موارد دیگر، علائم پس از مدتی بازمی‌گردند و ممکن است تزریق مجدد موردنیاز باشد.
محدودیت‌ها و عوارض احتمالی تزریق کورتون
اگرچه این روش برای کاهش التهاب بسیار مؤثر است، اما تزریق مکرر کورتیکواستروئیدها می‌تواند باعث ضعیف شدن تاندون‌ها و بافت‌های اطراف مچ دست شود. به همین دلیل، پزشکان معمولاً بیش از دو یا سه تزریق در سال را توصیه نمی‌کنند. در برخی موارد، تزریق ممکن است باعث ایجاد درد موقتی یا تحریک عصب مدیان شود که ظرف چند روز برطرف می‌شود.
آیا تزریق‌های دیگری برای درمان سندرم تونل کارپال وجود دارد؟
علاوه بر کورتیکواستروئیدها، برخی روش‌های دیگر نیز برای کاهش التهاب و بازسازی بافت‌های آسیب‌دیده در تونل کارپال مورد استفاده قرار گرفته‌اند:
تزریق PRP (پلاسمای غنی از پلاکت): در این روش، از پلاکت‌های خون خود بیمار برای تحریک ترمیم بافت‌ها و کاهش التهاب استفاده می‌شود. برخی مطالعات نشان داده‌اند که PRP می‌تواند تأثیر طولانی‌تری نسبت به تزریق کورتون داشته باشد و در برخی موارد به کاهش دائمی علائم کمک کند.
تزریق هیالورونیک اسید: این روش بیشتر در درمان مشکلات مفصلی استفاده می‌شود، اما برخی تحقیقات نشان داده‌اند که تزریق هیالورونیک اسید ممکن است به بهبود علائم تونل کارپال نیز کمک کند. این ماده می‌تواند باعث کاهش اصطکاک میان تاندون‌ها و بهبود حرکت آن‌ها در تونل کارپال شود.
تزریق بوتاکس: هرچند که کمتر رایج است، اما برخی مطالعات نشان داده‌اند که بوتاکس می‌تواند باعث کاهش تنش عضلانی در اطراف تونل کارپال شده و به کاهش علائم کمک کند. البته این روش هنوز به‌طور گسترده در درمان تونل کارپال استفاده نمی‌شود و نیاز به تحقیقات بیشتری دارد.
چه درمان‌های خانگی یا گیاهی برای سندرم تونل کارپال وجود دارد؟
برای افرادی که به دنبال روش‌های طبیعی و کم‌تهاجمی برای کاهش علائم سندرم تونل کارپال هستند، درمان‌های خانگی و گیاهی می‌توانند گزینه‌های مؤثری باشند. این روش‌ها معمولاً بر کاهش التهاب، بهبود جریان خون و کاهش فشار روی عصب مدیان تمرکز دارند. هرچند این درمان‌ها می‌توانند به بهبود موقت علائم کمک کنند، اما جایگزین درمان‌های پزشکی نیستند و در موارد شدید، مشورت با پزشک ضروری است.
داروهای گیاهی مؤثر در کاهش التهاب و تسکین درد
برخی از گیاهان دارویی به دلیل خواص ضدالتهابی و تسکین‌دهنده‌شان می‌توانند به کاهش علائم سندرم تونل کارپال کمک کنند.
زردچوبه یکی از بهترین گزینه‌هاست. ماده فعال موجود در زردچوبه، کورکومین، دارای خواص ضدالتهابی قوی است که می‌تواند تورم اطراف عصب مدیان را کاهش داده و از پیشرفت علائم جلوگیری کند. مصرف زردچوبه به‌صورت دمنوش، در غذا یا به شکل مکمل‌های حاوی کورکومین می‌تواند مفید باشد.
زنجبیل نیز مانند زردچوبه، دارای خاصیت ضدالتهابی است و می‌تواند به کاهش درد و التهاب کمک کند. مصرف چای زنجبیل یا استفاده از روغن زنجبیل برای ماساژ مچ دست ممکن است تأثیر مثبتی بر کاهش سوزن‌سوزن شدن و بی‌حسی داشته باشد.
روغن نعناع و اسطوخودوس به دلیل خواص آرام‌بخش و ضدالتهابی‌شان، می‌توانند برای ماساژ مچ دست استفاده شوند. این روغن‌ها باعث افزایش گردش خون در ناحیه تونل کارپال شده و به کاهش التهاب کمک می‌کنند.
چای بابونه و چای سبز نیز به دلیل داشتن ترکیبات آنتی‌اکسیدانی، می‌توانند التهاب را کاهش داده و در بهبود علائم نقش داشته باشند.
استفاده از آتل و کمپرس سرد و گرم
یکی از ساده‌ترین و مؤثرترین راه‌های کنترل علائم، استفاده از آتل در شب و هنگام فعالیت‌های طولانی‌مدت است. آتل از خم شدن بیش‌ازحد مچ جلوگیری کرده و فشار روی عصب را کاهش می‌دهد.
کمپرس سرد می‌تواند به کاهش تورم و بی‌حسی مچ کمک کند. استفاده از یخ پیچیده‌شده در یک حوله نرم به مدت ۱۰ تا ۱۵ دقیقه، چند بار در روز، می‌تواند باعث کاهش التهاب شود.
کمپرس گرم نیز در برخی بیماران تأثیر مثبتی دارد. گرما باعث افزایش جریان خون و کاهش گرفتگی عضلات می‌شود. استفاده از کیسه آب گرم یا غوطه‌ور کردن دست در آب گرم می‌تواند در کاهش علائم مفید باشد.
اصلاح سبک زندگی و تنظیمات ارگونومیک
تغییرات در محیط کار و سبک زندگی می‌توانند تأثیر زیادی در کاهش علائم داشته باشند.
تنظیمات ارگونومیک میز و صندلی اهمیت زیادی دارد. ارتفاع صفحه‌کلید و ماوس باید به‌گونه‌ای باشد که مچ در وضعیت خنثی قرار بگیرد و فشار زیادی روی آن وارد نشود. استفاده از ماوس پد و کیبورد ارگونومیک می‌تواند از تشدید علائم جلوگیری کند.
کاهش استفاده از تلفن همراه و تبلت نیز ضروری است. تایپ کردن طولانی‌مدت روی صفحه لمسی باعث فشار مضاعف بر مچ دست می‌شود. استفاده از فرمان‌های صوتی یا صفحه‌کلید فیزیکی می‌تواند کمک‌کننده باشد.
استراحت‌های کوتاه‌مدت هنگام کار با کامپیوتر نیز بسیار مؤثر است. هر ۳۰ تا ۴۵ دقیقه، چند دقیقه استراحت دادن به دست‌ها و انجام حرکات کششی می‌تواند از افزایش التهاب و بی‌حسی جلوگیری کند.
لزوم مشاوره با پزشک قبل از مصرف داروهای گیاهی
هرچند داروهای گیاهی و روش‌های خانگی می‌توانند در کاهش علائم مفید باشند، اما مصرف آن‌ها بدون مشورت با پزشک ممکن است خطراتی به همراه داشته باشد. برخی گیاهان دارویی مانند زردچوبه و زنجبیل می‌توانند با داروهای ضدانعقاد خون تداخل داشته باشند و در افرادی که مشکلات گوارشی دارند، ممکن است باعث تحریک معده شوند.
چرا استفاده از روش‌های غیرجراحی مهم است؟
روش‌های غیرجراحی برای درمان سندرم تونل کارپال اهمیت زیادی دارند، زیرا در بسیاری از موارد می‌توانند علائم را کاهش دهند و از پیشرفت بیماری جلوگیری کنند. شدت علائم تعیین‌کننده نوع درمان است؛ در مراحل اولیه، تغییر سبک زندگی، آتل‌بندی، ورزش‌های خاص و تزریق‌های ضدالتهابی می‌توانند تأثیرگذار باشند. اما اگر علائم شدیدتر شوند و فرد دچار ضعف عضلانی یا بی‌حسی مداوم شود، ممکن است دیگر روش‌های غیرجراحی کافی نباشند و جراحی به‌عنوان گزینه‌ای ضروری مطرح شود. بااین‌حال، به تعویق انداختن جراحی در موارد حاد می‌تواند آسیب دائمی به عصب مدیان وارد کند، بنابراین انتخاب روش درمانی باید با دقت و تحت نظر پزشک انجام شود.
جراحی تونل کارپال به دو روش آزادسازی باز و اندوسکوپیک انجام می‌شود. در روش باز، پزشک برشی نسبتاً بزرگ روی مچ ایجاد کرده و رباط تونل کارپال را برش می‌دهد تا فشار روی عصب کاهش یابد. این روش به دلیل برش وسیع‌تر، دوره نقاهت طولانی‌تری دارد. در مقابل، روش اندوسکوپیک کم‌تهاجمی‌تر است و با ایجاد برش‌های کوچک و استفاده از دوربین و ابزار مخصوص، رباط را آزاد می‌کند. دوره نقاهت این روش کوتاه‌تر است، اما در برخی موارد ممکن است تأثیرگذاری آن در مقایسه با روش باز کمتر باشد.
جراحی همیشه بدون خطر نیست و می‌تواند عوارضی مانند درد مزمن، ضعف عضلانی، سفتی مفصل، عفونت و حتی بازگشت علائم را به همراه داشته باشد. در برخی موارد، ممکن است عصب مدیان در حین جراحی آسیب ببیند و منجر به مشکلات حرکتی یا حسی دائمی شود. به همین دلیل، بسیاری از بیماران و پزشکان ترجیح می‌دهند تا جایی که امکان دارد از روش‌های غیرجراحی استفاده کنند. درنهایت، ترکیب روش‌های محافظه‌کارانه با مدیریت صحیح شرایط زندگی و کار می‌تواند در بسیاری از موارد نیاز به جراحی را کاهش دهد یا به تأخیر بیندازد.
