به گزارش وقت صبح، فارس نوشت: «ایمان خلیف، دختر به دنیا آمد، به عنوان یک دختر زندگی کرد و به عنوان یک دختر مسابقه داد و به عنوان یک دختر در المپیک مبارزه می‌کند»، این حرف‌های حمایتی مارک آدامز، سخنگوی کمیته بین المللی المپیک از بوکسور الجزایری متهم به ترنس بودن است.
ورزشکار الجزایری به مهمترین و داغ ترین سوژه مسابقات المپیک پاریس تبدیل شده و در شرایط کنونی به «ترند یک صفحات مجازی دنیا» تبدیل شده است.
ماجرا وقتی آغاز شد که بوکسور زن ایتالیایی بعد از 46 ثانیه مبارزه با ایمان خلیف از مسابقه با او به ادعای اینکه او یک خانم نیست، انصراف داد.
گریه‌های بوکسور ایتالیایی بعد از انصراف و صحبت‌های نخست وزیر ایتالیا در زمینه زن نبودن ایمان خلیف بیش از پیش این سوژه را جهانی کرد.
سخنگوی IOC می‌گوید که اتهامات وارده به ایمان خلیف بی اساس است و از لحاظ ژنتیکی او یک دختر به شمار می‌آید و این اتهامات از روح ورزش به دور است.
بر اساس گزارش نشریه النهار الجزایر، ایمان خلیف در تمام دوران زندگی‌اش به عنوان یک دختر زندگی کرده و هیچ گاه در این زمینه پرونده ای نداشته و اتهامات تراجنسیتی به او درست نیست.
ایمان خلیفه، بوکسور الجزایری پیش از این در مسابقات جهانی بوکس 2023 با وجود رسیدن به فینال، از دریافت مدال محروم شد، چون تست جنسیت او به دلیل بالا بودن سطح تستسترون، مورد تایید اتحادیه جهانی بوکس قرار نگرفت.
بحثی در مورد تأثیر تفاوت‌های جنسی بیولوژیکی در انسان بر توانایی‌های ورزشی وجود دارد.
افرادی که مخالف رقابت زنان تراجنسیتی در ورزش زنان هستند می‌گویند به دلیل بالا بودن سطح تستوسترون و توزیع متفاوت ماهیچه‌ها و چربی‌ها، به آنها مزیت ناعادلانه‌ای نسبت به زنان هم سو جنسی می‌دهد.
تستوسترون بسیاری از عملکردهای مختلف بدن را تنظیم می‌کند، از جمله حفظ توده استخوان و عضله.
در همین زمینه جورج، استاد دانشگاه پزشکی انگلیس می‌گوید که بالا بودن سطح تستسترون در بدن یک ورزشکار زن باعث می‌شود تا او قدرت بدنی بالایی داشته باشد و ضربات سنگینی تری به رقبا بزند و این یک ناعدالتی است.
اما مرکز پزشکی پراویدنس پورتلند استدلال می‌کند که استفاده از مکمل‌های استروژن و سدکننده‌های تسوسترون باعث کاهش حجم ماهیچه و سلول‌های حامل اکسیژن خون می‌شوند و این سرعت، قدرت و استقامت را کاهش می‌دهد.
مجله پزشکی-ورزشی بریتانیا می‌نویسد که درمان‌های دارویی ۱۲ ماهه برای زن تراجنسی که توسط اتحادیه بین‌المللی دوومیدانی و کمیته بین‌المللی المپیک پیشنهاد شده به این دلیل که زنان تراجنسی حتی دو سال پس از درمان همچنان ۱۲ درصد سریع‌تر از افرادی که از نظر بیولوژیک زن هستند، کافی نیستند.
