وقت صبح– میترا ابراهیمی نوشت: راستش خجالت می کشم از دوره تعریف بکنم چون عکس من اون روست اما باور کنید خیلی مربوط به من نیست که آدم ها بعد این تمرینات علمی و به نظر من در عین حال معنوی (نزدیک شدن به خود و در آغوش کشیدنِ خود با شفقت، خودی که تنها همراه همیشگی ماست )، آدم های دیگری می شوند .
عمدتا صبور تر ، منعطف تر ، پذیرنده تر ، آگاه تر ، قاطع تر و لابد حتی خوشحال تر …
خلاصه که من در نزدیکی ۳۴ سالگی ، به نظرم راه رستگاریم بوده!
و بازم خیلی ربط مستقیمی به من نداره.
