این روزها یک سوال ذهن هواداران استقلال را مشغول کرده است: چرا پیستو موسیمانه که رزومه قابل توجهی داشت در استقلال موفق نشد؟ چرا ریکاردو ساپینتو که سابقه نسبتا خوبی در این تیم دارد هنوز نتوانسته نتایج مورد انتظار را کسب کند؟ پاسخ این پرسش در واقعیت‌های فنی و مدیریتی فوتبال نهفته است.
شکل‌گیری فوتبال مالکانه مانند آنچه موسیمانه و ساپینتو دنبال می‌کنند نیازمند تمرینات طولانی بازی‌های دوستانه متعدد و ایجاد تغییرات بنیادین است. تبدیل تیمی که سال‌ها واکنش‌گرا و حتی در برخی شرایط با اتلاف وقت بازی می‌کرده به تیمی که بتواند ۹۰ دقیقه هجومی و مالکانه بازی کند کاری یک هفته‌ای یا دو هفته‌ای نیست.
نمونه روشن این موضوع فصل اول ساپینتو است. پس از قهرمانی بدون باخت تیم مجیدی ساپینتو با اردوی پیش‌فصل به مراتب بهتر نسبت به دو فصل گذشته موفق شد تغییرات فنی محسوسی در بازی تیم ایجاد کند. حتی در همان هفته‌های ابتدایی تفاوت سبک بازی تیم نسبت به دوره قهرمانی مجیدی قابل مشاهده بود. اما این تحول نیازمند فرصت و حمایت مدیریت بود؛ فرصتی که نه موسیمانه و نه ساپینتو در اختیار نداشتند.
چالش تغییر سبک بازی از فصل گذشته و پس از برکناری جواد نکونام آغاز شد و تا امروز ادامه داشته است. هیچ کدام از مربیان یاد شده فرصت کافی برای پیاده‌سازی کامل ایده‌های خود نداشتند و نمی‌توان انتظار داشت که یک تیم ناکام چندین ساله یک‌شبه به موفقیت برسد. هواداران استقلال نیز به دلیل ناکامی‌های پی‌درپی صبر خود را از دست داده‌اند و فشار آن‌ها بر تیم و مدیریت شدید است.
مدیران باشگاه نیز که با مبانی مدیریت حرفه‌ای فوتبال آشنایی کافی ندارند اغلب با تصمیمات کوتاه‌مدت و صرفاً برای آرام کردن هواداران عمل می‌کنند و همین مسئله مسیر پیشرفت تیم را مختل کرده است.
یکی از دلایلی که اکثریت با برکناری ساپینتو موافقند همین فشار نتیجه نگرفتن است. این فشار بر تصمیمات سرمربی تأثیر منفی گذاشته و توانایی بازی‌خوانی و تعویض‌های صحیح را کاهش داده است. تجربه موسیمانه نیز نشان داد که فشار نتایج منفی می‌تواند مانع اجرای سبک مالکانه شود و باعث ناکامی سرمربی در رسیدن به اهداف فنی شود.
با این حال اگر استقلال می‌خواهد به تیمی که همیشه در ذهن هواداران بوده تبدیل شود و فوتبال مالکانه همراه با نتایج مثبت ارائه دهد نیازمند مدیریت فوتبالی قوی مربی بزرگ فرصت دادن واقعی به سرمربی و صبر هواداران است. این فرایند کوتاه‌مدت نیست و نیازمند یک برنامه مدون و حمایت مستمر است.
شرایط موفقیت ساپینتو نیز روشن است. مدیریت تیم به جای اتخاذ تصمیمات فوری و کوتاه‌مدت باید به صورت واضح و قاطع اعلام کند که ساپینتو حداقل تا نیم‌فصل هدایت تیم را بر عهده دارد. سپس در پایان نیم‌فصل و با توجه به میزان پیشرفت تیم و نتایج حاصل شده تصمیم به ادامه همکاری یا قطع آن گرفته شود. تنها در این صورت است که امکان اجرای کامل سبک مالکانه و دستیابی به نتایج مطلوب فراهم خواهد شد.
در نهایت استقلال نیازمند یک برنامه بلندمدت است که شامل مدیریت حرفه‌ای صبر هواداران و حمایت واقعی از مربی می‌شود. بدون این عناصر حتی مربیان صاحب‌نام نیز نمی‌توانند در این تیم به موفقیت برسند و روند ناکامی ادامه خواهد داشت.
