مسابقه دوستانه بین تیم ملی ایران و تیم المپیک برزیل است که در ۷ خرداد ۱۳۵۵ برگزار شد، با نتیجه ۲-۲ به پایان رسید. تیم ایران در آن زمان، خود را برای جام ملت های آسیا که در ایران برگزار می شد آماده می کرد. تیم المپیک برزیل هم در آستانه المپیک، یک تور یک ماهه برگزار کرده بود و چند شب قبل از بازی با ایران، تیم ملی کویت را که در آن زمان با هدایت ماریو زاگالو، مربی مشهور برزیلی برای جام ملت های آسیا آماده می شد، ۲ بر صفر شکست داده بود. جالب اینجاست که همین تیم کویت، در فینال بازی های جام ملیت های آسیای که چند هفته بعد در ورزشگاه آزادی برگزا شد، مغلوب ایران شد.
بازی ایران و تیم المپیک برزیل، از این منظر هم تاریخی است که بازی افتتاحیه ورزشگاه تازه ساز فرح آباد (تختی فعلی) هم به شمار می رود. این ورزشگاه در منطقه فرح آباد ساخته شده بود و به همین خاطر با این نام شناخته می شد. البته به آن ورزشگاه فرح هم گفته می شد.
درخشش تیم ملی برابر برزیل
تیم ملی ایران، مدافع عنوان قهرمانی فوتبال آسیا بود و در اوج آمادگی به سر می برد و تیم میهمان هم، نه تیم ملی اصلی برزیل که تیم المپیک این کشور بود. با این حال، در دهه هایی که برزیل قدرت برتر فوتبال جهان بود، هر تیمی از این کشور، رقبا را مرعوب می کرد. این اتفاق در مقابل چشم ۳۰ هزار هوادار ورزشگاه فرح آباد افتاد و شاگردان مهاجرانی، شروعی فاجعه بار داشتند. بازیکنان، مشخصا مرعوب حریف نامدار خود شده بودند و خیلی زود، در دقیقه ۱۵، برزیل به گل برتری رسید. اشتباهات مکرر دفاعی و ناهماهنگی بازیکنان باعث شد تا برزیل خود را در آستانه یک پیروزی شیرین دیگر در غرب آسیا ببیند. اما بعد از بیست دقیقه بازی، کم کم ورق برگشت. کم کم ایران فشار هجومی خود را بیشتر کرد و در دقیقه ۲۵، گل علیرضا عزیزی همه را غافلگیر کرد. یک دقیقه بعد، این بار نوبت به گلزنی ناصر نورائی رسید تا غافلگیری برزیلی ها کامل شود. آنها خوش شانس بودند که در همین نیمه گل های بیشتری نخوردند و بخت یارشان بود که یک اشتباه دفاعی دیگر از تیم ایران، فرصت گلزنی دوباره به آنها زد و برزیل گل آخر بازی را در دقیقه ۴۱ به ثمر رساند.
با وجود عملکرد غافلگیرکننده در نیمه اول، ایران در نیمه دوم عملکردی خیره کننده داشت و اگر درخشش کارلوس دوزاه بان تیم حریف و دیرک دروازه نبود، به گل های بیشتر دست پیدا می کرد.
تیم ملی در این بازی با ترکیب حسین راغفر درون دروازه، حسن نظری، آندرانیک اسکندریان، حسن نایب آقا و سهام الدین میرفخرایی در خط دفاعی، علی پروین، پرویز قلیچ خانی و علیرضا عزیزی در خط میانی و حسن روشن، ناصر نورایی و علیرضا خورشیدی در خط حمله بازی می کرد. در نیمه دوم هم بیژن ذوالفقار نسب و گارنیک شهبندری به جای سهام الدین میرفخرایی و علیرضا خورشیدی به میدان آمدند. بازیکنان تیم ملی که این بازی را لرزان و بدون اعتماد به نفس شروع کرده بودند، در پایان با غرور فراوان و سرهای برافراشته زمین را ترک کردند و همین روحیه بود که به آنها کمک کرد تا برای سومین بار متوالی قهرمان آسیا شوند. مهاجرانی که تیم را با هدف بازی در المپیک مونترال به میدان فرستاده بود، به برخی از بازیکنان جوان هم میدان داده بود تا برای بازی های پیش رو، آب دیده شوند.
اعضای تیم افسانه ای برزیل در تهران
در آن زمان، تیم های المپیک کشورهای صاحب فوتبال، از تیم های ملی فاصله داشتند اما این تیم برزیل در المپیک عملکرد بدی نداشت و در المپیک مونترال چهارم شد. همین تیم، اسکلت اصلی تیم ملی برزیل در جام های جهانی ۱۹۷۸، ۱۹۸۲ و ۱۹۸۶ بود و از میان بازیکنانی که در تهران به زمین رفتند، بعدها کارلوس دروازه بان آن، جونیور کاپیتان تیم و ادینهو، بازیکنان سرشناسی شدند؛ کارلوس و ادینهو در ۳ جام جهانی ۱۹۷۸، ۱۹۸۲ و ۱۹۸۶ عضو تیم برزیل شدند و جونیور کاپیتان این تیم در دو جام جهانی ۱۹۸۲ و ۱۹۸۶ حضور داشت. کارلوس در بازی معروف فرانسه و اسپانیا در جام جهانی ۱۹۸۶ که برخی آن را بهترین بازی تاریخ جام جهانی می دانند درون دروازه برزیل بازی کرد.
