وقت صبح– عطیه قره داغی؛ احمدرضا احمدی، شاعر، نقاش و نویسنده معاصر ایرانی، اردیبهشت ۱۳۱۹ در کرمان متولد شد.
سال اول دبستان را در مدرسه کاویانی کرمان گذراند؛ سپس در سال ۱۳۲۶ با خانواده به تهران نقل مکان کرد.
دوره‌ی ابتدایی را در دبستان ادب و صفوی تهران و دبیرستان را در دارالفنون تهران به پایان رسانید. دوران خدمت سربازی وی در سال ۱۳۴۵ به عنوان آموزگار سپاه دانش در روستای ماهونک کرمان سپری شد.
از این شاعر نامدار همواره به عنوان بنیان‌گذار سبک موج نو در دهه ۱۳۴۰، در شعر معاصر ایران یاد می‌شود؛ به طوری که در نیمهٔ دوم این دهه، موج نو تبدیل به یک حرکت مدرنیستی در فرهنگ ایرانی شد و تاثیرات آن در داستان، نمایشنامه، تئاتر، سینما و نقاشی هنرمندان و فعالان بسیاری دیده شد.
بوسیدمش
دیگر هراس نداشتم
جهان پایان یابد
من از جهان سهمم را گرفته بودم…
نخستین مجموعه شعر احمدرضا احمدی در سال ۱۳۴۰ منتشر کرد و مورد توجه بسیاری از شاعران و منتقدان آن دوران قرار گرفت؛ وی همچنین آثاری در ادبیات کودک و نوجوان دارد و سالها در کانون فرهنگی کودکان و نوجوانان به عنوان ویراستار فعالیت کرد؛ حاصل این فعالیت، چاپ شعر و قصه‌هایی برای رده‌ی سنی کودکان نوشت.
در آن سالها گروه طرفه توسط احمدی به همراه جمعی دیگر از نویسندگان و هنرمندان همچون نادر ابراهیمی، اسماعیل نوری علاء، مهرداد صمدی، محمدعلی سپانلو، بهرام بیضایی، مریم جزایری و جمیله دبیری، با هدف دفاع از هنر موج نو تأسیس شد.
روزگاری کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، محل شور و شوق و آفرینشگری نسلی بود که از دلِ آن‌همه اشتیاق، نسلی طلایی پدیدار شد؛ نسلی که نام‌شان بر قله‌ی تمام شاخه‌های فرهنگ و هنر پابرجا ایستاده است. یکی از چهره‌های شاخصِ آن نسل احمدرضا احمدی بود…
در شعرش اندازه‌ای صمیمیت و سادگی است که نسل جدید از تخیل جسورانه‌اش استقبال می‌کند!
افزون بر اشعار دلنشینش، صدای بَمِ او در دکلمه‌خوانی و بیان واقعی احساسات نهفته در کلمات، موجب ارتباط نزدیک چند نسل از عاشقان شعر و ادبیات با وی داشت.
احمدرضا احمدی در چندین فیلم نیز نقش‌آفرینی کرد که برخی از آن‌ها عبارتند از: فیلم پستچی (داریوش مهرجویی، ۱۳۵۱)، نار و نی (سعید ابراهیمی‌فر، ۱۳۶۷) و بانوی اردیبهشت (رخشان بنی اعتماد، ۱۳۷۶).
احمدرضا احمدی در سال ۱۳۶۱ با شهره حیدری ازدواج کرد؛ حاصل این ازدواج فرزندی دختر به نام ماهور است.
این شاعر و نویسنده‌ی معاصر، بیستم تیرماه سال ۱۴۰۲ درگذشت؛ ماهور احمدی فرزند احمدرضا احمدی قصد دارد در آستانه‌ی اولین سالروز درگذشت پدرش، چیدمانی از برخی خاطرات روزانه‌ی او، به همراه ویدئویی دیده نشده از آخرین روزهای زندگی این شاعر معاصر را، در گالری «اُ» نمایش دهد.
این چیدمان از تاریخ ۲۲ تیر (افتتاحیه ساعت ۱۶) افتتاح خواهد شد و تا ۲ مرداد با حمایت نشر خوب در گالری اُ واقع در خیابان سنایی، کوچه خدری، پلاک ۱۸ دایر است.
در آخر این شعر زیبا از این شاعر معاصر، تقدیم شما…
به دنبال لبخند ناب تو هستم
چنین عمرم را می‌گذرانم
مرا نه شکوه است
نه گلایه
قلبم اگر یاری کند
برگ‌های زرد پاییزی را شماره می‌کنم
که دارند از پاییز جدا می‌شوند
و به زمستان متصل می‌شوند
برای زیستن هنوز بهانه دارم
من هنوز می‌توانم به قلبم که فرسوده است
فرمان بدهم که تو را دوست داشته باشد
به قلبم فرمان می‌دهم
میوه‌های زمستانی را برای تابستان ذخیره کنند
تو در تابستان از راه برسی
سبدهای میوه را که وصیت‌نامه‌ی من است
از زمین بی‌برکت و فرسوده برداری
از قلبم می‌خواهم
تا آمدن تو بتپد…
