وین رونی کاپیتان پیشین تیم ملی انگلیس و اسطوره باشگاه منچستریونایتد در برنامه‌ای از شبکه بی‌بی‌سی با عنوان *The Wayne Rooney Show* از دوران طلایی خود در الدترافورد سخن گفت و فاش کرد که از میان تمام مهاجمان بزرگی که در کنارشان بازی کرده کارلوس تِوز بهترین شریک خط حمله‌اش بوده است.
رونی که در دوران سرمربیگری سر الکس فرگوسن با مهاجمان بزرگی مانند کریستیانو رونالدو دیمیتار برباتوف رابین فن‌پرسی لوئی ساها و خاویر هرناندز هم‌بازی بود تأکید کرد که ویژگی‌های منحصر به فرد تِوز باعث شد همکاری آن دو در زمین به سطحی متفاوت برسد.
او گفت: «من واقعاً از بازی کنار کارلوس لذت می‌بردم. البته از همه هم‌تیمی‌هایم لذت بردم اما با تِوز ارتباط خاصی داشتم. وقتی قرار بود او را جذب کنیم در رسانه‌ها نوشتند که ما بیش از حد شبیه به هم هستیم و نمی‌توانیم کنار هم بازی کنیم. اما هر دوی ما با خود گفتیم “باشه به شما نشان می‌دهیم”. پرانرژی جنگنده و پرتلاش بودیم و کاملاً از بازی در کنار هم انگیزه می‌گرفتیم.»
همکاری موفق در دوران فرگوسن
رونی و تِوز بین سال‌های ۲۰۰۷ تا ۲۰۰۹ خط حمله‌ای پرقدرت را در کنار رونالدو تشکیل دادند. این مثلث هجومی منچستریونایتد را به دو قهرمانی پیاپی در لیگ برتر و قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا در سال ۲۰۰۸ رساند.
در آن دو فصل رونی و تِوز روی هم ۴۷ گل به ثمر رساندند و به‌عنوان یکی از خطرناک‌ترین زوج‌های تهاجمی فوتبال اروپا شناخته شدند.
رونی درباره همکاری‌شان گفت:«یکی از ما مهاجم شماره ۹ بود و دیگری در نقش شماره ۱۰ بازی می‌کرد. مدام جای‌مان را عوض می‌کردیم. همین باعث می‌شد مدافعان حریف گیج شوند. او بدون شک بهترین بازیکنی بود که کنار او بازی کردم.»
درک متقابل فراتر از آمار
رونی در ادامه توضیح داد که پیوند او با تِوز صرفاً بر پایه گل یا آمار نبود بلکه بر اساس درک متقابل تلاش بی‌وقفه و میل مشترک برای از کار انداختن مدافعان شکل گرفته بود.
او گفت: «هر دوی ما سخت‌کوش بودیم می‌دویدیم توپ می‌گرفتیم و برای تیم می‌جنگیدیم. تِوز از آن دست بازیکنانی بود که باعث می‌شد من هم بهتر بازی کنم. ما از طبقه کارگر آمده بودیم و می‌خواستیم هر هفته ثابت کنیم اشتباه می‌کنند که ما را شبیه به هم می‌دانستند.»
تِوز در تابستان ۲۰۰۷ از وستهام یونایتد به‌صورت قرضی به منچستریونایتد پیوست و از همان ابتدا ارتباطی بی‌نقص با رونی برقرار کرد. سبک بازی پرفشار و قدرت بدنی بالای او در کنار هوش تاکتیکی و میل رونی به درگیر شدن در بازی زوجی کم‌نظیر را شکل داده بود که برای هر مدافعی کابوس محسوب می‌شد.
رونی در ادامه گفت‌وگو از دوران بازی خود به عنوان مهاجم هدف (شماره ۹) نیز یاد کرد و اعتراف کرد که با وجود گلزنی‌های زیاد از این نقش چندان لذت نمی‌برده است.
او گفت:«دو فصل به عنوان شماره ۹ بازی کردم و در هر دو فصل ۳۴ گل زدم اما راستش خسته شده بودم. من دوست داشتم درگیر بازی باشم پاس بدهم به عقب بیایم و توپ‌گیری کنم. فقط گل زدن برایم کافی نبود؛ می‌خواستم در جریان بازی حضور داشته باشم.»
