آلفی وایتمن از ۱۰ سالگی وارد آکادمی تاتنهام شد و نوجوانی‌اش را در محیطی سپری کرد که همه چیز در آن حول تمرین مسابقه و رقابت می‌چرخید. او در ۱۶ سالگی تحصیل را رها کرد تا تمام‌وقت فوتبال بازی کند اما همان زمان در ذهنش این پرسش شکل گرفت که «آیا این تمام زندگی است؟».
در گفت‌وگویی با سایت اتلتیک وایتمن از روزهایی گفته که برخلاف هم‌تیمی‌هایش با مترو و اتوبوس به تمرین می‌رفت و وقت آزادش را به کلاس بازیگری موسیقی و عکاسی اختصاص می‌داد. همین تفاوت باعث شد دوستانش در باشگاه او را «هیپی» صدا کنند؛ لقبی که بعدها به نشانه هویت واقعی‌اش تبدیل شد.
تنها بازی رسمی او برای تیم اصلی تاتنهام در لیگ اروپا و زیر نظر ژوزه مورینیو رقم خورد. سپس به لیگ برتر سوئد و تیم دگرفورس قرض داده شد تا در ۳۴ مسابقه پیاپی تجربه‌ای واقعی از دروازه‌بانی کسب کند. دوران اقامت در طبیعت شمال سوئد برای او نقطه عطفی بود؛ جایی که با عکاسی از مناظر و لحظات تنهایی نخستین جرقه‌های دنیای جدیدش شکل گرفت.
پس از بازگشت به لندن و مصدومیت در تور آسیایی تاتنهام وایتمن بخش عمده فصل را از دست داد. او در همین دوران نقاهت به هنر نزدیک‌تر شد و تصمیم گرفت مسیر زندگی‌اش را عوض کند. هرچند با تاتنهام قهرمان لیگ اروپا شد اما خودش می‌گوید: «در آن جشن قهرمانی فهمیدم خوشحال‌ترم وقتی پشت دوربین هستم تا روی نیمکت ذخیره‌ها.»
تابستان ۲۰۲۴ پیشنهاد چند تیم لیگ یک و چمپیونشیپ را رد کرد و بازنشستگی‌اش را اعلام نمود. کمی بعد به‌عنوان عکاس و فیلمبردار در یکی از پروژه‌های نایکی شرکت کرد و استعدادش در همان آغاز توجه استودیوی بین‌المللی سام ساچ را جلب کرد؛ شرکتی که سابقه ساخت فیلمی برنده اسکار را دارد. اکنون او در همین استودیو به عنوان عکاس و کارگردان فعالیت می‌کند و بین لندن و لس‌آنجلس در رفت‌وآمد است.
وایتمن هنوز عشق فوتبال را در دل دارد اما از زاویه‌ای دیگر: «دیگر نمی‌خواهم بخشی از صنعت بسته و پر از سیاست آن باشم. فقط می‌خواهم گاهی با دوستانم بازی کنم و از فوتبال لذت ببرم.»
مسیر او از زمین چمن تا پشت دوربین تصویری تازه از نسل جدید فوتبالیست‌هایی ارائه می‌دهد که به‌جای ماندن در کلیشه‌های حرفه‌ای به دنبال معنا خلاقیت و آزادی در زندگی شخصی خود هستند.
