کادرفنی و باشگاه تأکید دارند که این تصمیم‌ها در قالب «چرخش» گرفته شده است. ژابی آلونسو ترجیح داده در شروع فصل روی رودریگو حساب کند و میان او و وینیسیوس تناوب ایجاد کند. با این حال تفاوت مهمی وجود دارد؛ وینیسیوس دیگر «ستاره ثابت ترکیب اصلی» نیست. آن جایگاه اکنون به کیلیان امباپه تعلق دارد؛ بازیکنی که از روز نخست ورودش به برنابئو به‌عنوان رهبر ورزشی تیم پذیرفته شد شماره ۱۰ لوکا مودریچ را به تن کرد پنالتی‌زن اول تیم شد و با گلزنی‌های پیاپی پاسخ این اعتماد را داد.
ضربه روحی
این تغییر نقش بیش از همه در روحیه وینیسیوس نمایان شده است. مهاجمی که با یک لبخند یا یک حرکت تماشاگران برنابئو را به وجد می‌آورد حالا خاموش‌تر به‌نظر می‌رسد. مقابل مارسی خبری از درخواست حمایت یا شادی پرشور او نبود و حتی در زمان تعویض برخلاف بسیاری از ستاره‌ها که راهی رختکن می‌شوند با بازیکنان ذخیره در تمرینات کناری شرکت کرد؛ حرفه‌ای و بی‌حاشیه اما با چهره‌ای ناامید.
روش ژابی آلونسو
آلونسو از ابتدا شفاف بود؛ تنها یک بازیکن در تیم او «غیرقابل لمس» است و آن امباپه است. سایرین باید هر هفته جایگاه خود را به دست بیاورند. وینیسیوس هم از این قاعده مستثنی نیست. او همچنان تلاش و کار دفاعی‌اش را حفظ کرده اما رهبری احساسی و کاریزمایی که نماد مادرید شده بود کمرنگ شده است.
تمدید معلق
این شرایط همزمان با بلاتکلیفی در تمدید قرارداد اوست. توافق اولیه در فوریه به‌نظر قطعی می‌رسید اما هنوز امضا نشده و همین تأخیر شایعاتی درباره آینده‌اش به‌وجود آورده است. با این حال خود بازیکن بارها اعلام کرده قصد ماندن دارد. برای او این مرحله بیش از هر چیز آزمونی ذهنی است؛ باید لبخند و اعتمادبه‌نفس را بازگرداند تا دوباره همان عنصر تعیین‌کننده‌ای شود که رئال مادرید به آن نیاز دارد.
