هرچند تیم هاشمیان می‌توانست با فرصت‌طلبی علیپور برنده شود اما تغییرات دقایق پایانی سرمربی قرمزها اثرگذار نبود و تنها اورونوف با حرکات فردی توانست خط حمله را زنده نگه دارد.
همان قدر که پرسپولیس در زمان فوق‌العاده‌ای گل زد و با برد به رختکن رفت در زمان بسیار بدی هم گل خورد و شاید اگر آن گل دقیقه 2 در نیمه دوم به ثمر نمی‌رسید برتری تیم هاشمیان پابرجا می‌ماند. این نکته‌ای بود که سرمربی سرخ‌ها هم در نشست خبری خود به آن تأکید می‌کرد.
پرسپولیس اما هنوز در دفع ضربات ایستگاهی مشکل دارد و کافی است به نحوه یارگیری کنعانی زادگان به عنوان یکی از دو مدافع میانی و سرزن این تیم نگاه کنید و ببینید چرا اینطوری گل می‌خورند. پرسپولیس البته می‌توانست برنده این مسابقه هم باشد.
علی علیپور که در سه بازی سه گل زده و همچنان مؤثرترین بازیکن تیمش به حساب می‌آید در دقیقه 80 موقعیتی را گل نکرد که در نیمه نخست در شرایطی بسیار سخت‌تر موفق به گلزنی شده بود.
با این حال شاید آنچه در ثبت این تساوی به چشم می‌آید فرم حملات و بازی پرسپولیس در 15 دقیقه پایانی(با احتساب وقت‌های تلف شده) بود.
هاشمیان در دقیقه 78 عالیشاه و بیفوما را از زمین بیرون کشید و به جای آنها از سروش رفیعی و محمد امین کاظمیان بهره برد.
این دو تغییر در حالی صورت گرفت که به نظر می‌رسید سروش باید خیلی زودتر به زمین می‌آمد تا در بحث میدانداری مرکز زمین شرایط را به سود تیمش تغییر دهد اما انگار کاپیتان دوم سرخ‌ها در انتخاب استوک خود اشتباه کرده بود و مدام سر می‌خورد و نتوانست نمایش مؤثری داشته باشد. ضمن اینکه اساساً او یا باید جای سرلک به زمن می‌رفت یا باکیچ تا فشار روی درواز حریف با بازیکنان تهاجمی بیشتری تداوم داشته باشد.
امین کاظمیان هم جای بیفومایی را گرفته بود که در نیمه دوم با حضور اورونوف به جناح راست رفته و البته از کارایی‌اش در آن جناح کم شده بود. کاظمیان هم غیر از یک ارسال کاری از پیش نبرد و در 15 دقیقه پایانی تنها نقطه امید سرخ‌ها حرکات انفرادی اورونوف بود آن هم در شرایطی که تیم آنقدر که باید در نیمه زمین حریف روی حمله و موقعیت گل متمرکز نشده و فاصله نفر آخر و اول تیم زیاد بود.
