رئال مادرید شروعی بی‌نقص در فصل داشت؛ بی‌خطا با پیروزی‌های پیاپی هم در لیگ و هم در لیگ قهرمانان. تا اینکه اتلتیکو رسید. شکست ۵–۲ در دربی سنگین‌ترین ضربه‌ای بود که از زمان حضور ژابی آلونسو روی نیمکت برنابئو به تیم وارد شده است. فراتر از سنگینی نتیجه آنچه بیش از همه هواداران مادریدی را نگران کرده وابستگی روزافزون تیم به کیلیان امباپه (۲۶ ساله) است؛ بازیکنی که بار اصلی حمله بر دوش اوست و بدون او این پروژه تاکنون تعادل لازم در خط حمله را پیدا نکرده است.
مهاجم فرانسوی بار دیگر در شرایط سخت پاسخ داد. او یکی از دو گل رئال را به ثمر رساند (دیگری را آردا گولر زد) و بار دیگر روندی را تأیید کرد که از ابتدای فصل دیده می‌شود: اگر رئال گل می‌زند احتمال بسیار زیاد پای امباپه در میان است. در هشت بازی رسمی تا اینجا (هفت دیدار لیگ و اولین بازی لیگ قهرمانان برابر مارسی) او ۱۰ گل از مجموع ۱۸ گل تیم را به ثمر رسانده است. تنها در دیدار برابر مایورکا موفق به گلزنی نشد.
آمار نشان می‌دهد که تأثیر او در خط حمله بسیار چشمگیر است. در لیگ با تنها ۲۴ شوت (۱۳ شوت در چارچوب) هشت گل زده است. این دقت بالا نه‌تنها نشان‌دهنده تسلط او در محوطه جریمه است بلکه کمبود گزینه‌های هجومی مکمل او را هم آشکار می‌کند. به زبان ساده: رئال مادرید به وضوح به امباپه وابسته است. در این هشت مسابقه غیر از شماره ۱۰ رئال فقط چهار بازیکن دیگر گل زده‌اند: گولر میلیتائو وینیسیوس و ماستانتونو.
مشکل اصلی رئال در برابر اتلتیکو ضعف تیمی بود. در حالی‌که امباپه سطح همیشگی خود را حفظ کرده بود تیم نتوانست هم‌گام با او حرکت کند. خط میانی در خلق موقعیت ناپایدار نشان داد و نتوانست به‌طور کافی مهاجمان را تغذیه کند؛ خط دفاع در واندا متروپولیتانو از هم پاشید و حسی منتقل کرد که در بازی‌های اخیر کمتر دیده شده بود. نیمکت نیز راه‌حل‌های جدی برای تغییر روند بازی ارائه نکرد.
نتیجه پارادوکسی آشکار است: رئال مادرید یکی از تأثیرگذارترین مهاجمان دنیا را در اختیار دارد بازیکنی در اوج فرم و با غریزه گلزنی دست‌نخورده؛ اما تیم نمی‌تواند سازوکاری بسازد که هنگام حمله به دروازه حریف او را پشتیبانی کند. امباپه جواب می‌دهد اما تنهاست.
روزنامه آاس
